ദൈവത്തിന്റെ പരിശുദ്ധിയെ, മതങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന പരിശുദ്ധ സിംഹാസനങ്ങളിൽ ഇരുത്തി ബന്ധിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹത്തിനും കരുണക്കും പരിമിതികളുണ്ടെന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങും.
ദൈവത്തിന് സ്നേഹം ഒരു വൈകാരിക പ്രകടനമല്ല. ദൈവം സ്വഭാവത്തിൽ തന്നെ സ്നേഹമാണ്. സർഗാത്മകമായിരിക്കുന്ന സകലത്തിന്റെയും ഉത്ഭവവും വളർച്ചയും പൂർണ്ണതയും സ്നേഹമാണ്. ആ സ്നേഹപദ്ധതിയുടെ ചുരുക്കപ്പേരാണ് വചനം. ആ ആ സ്നേഹത്തിലാണ് സകലതും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടതും മനുഷ്യൻ തന്റെ അവബോധങ്ങളിലേക്ക് വളർന്നതും. അസ്പർശ്യമായ പരിശുദ്ധിയും അതിനെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ആചാരങ്ങളും രൂപപ്പെടും മുൻപേ ദൈവത്തെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്ന, വാത്സല്യപൂർവ്വം സംരക്ഷിക്കുന്ന സ്നേഹവും മമതയുമായാണ് മനുഷ്യൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.
ശത്രുതയും വിദ്വേഷവും വക്രതയും കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു മനസിന് ദൈവകടാക്ഷം സ്വീകരിക്കാമെന്ന് കരുതാനാവില്ല. പക്ഷേ അത് ദൈവം അവർക്ക് സ്നേഹമല്ലാതാകുന്നത് കൊണ്ടല്ല, ആ അനന്തസ്നേഹത്തിലേക്കുള്ള തുറവിയോ അതിനെ അംഗീകരിക്കാനുള്ള ഉൾക്കരുത്തോ അവർക്കില്ല എന്നതുകൊണ്ടാണ്. ദൈവത്തെക്കാൾ പരിശുദ്ധരാണവർ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ