ആത്മാവിന്റെ വെളിച്ചത്തിലെ കാഴ്ച

ശൂന്യതക്കും അന്ധകാരത്തിനും മീതേ ദിവ്യപ്രകാശം ചലിച്ചിരുന്നു. ആ വെളിച്ചത്തിൽ നോക്കിയാൽ, സൃഷ്ടിയുടെ നിമിഷം തന്നെ സഭയുടെ ജനനമാണ്. അതിമൃദുലമായ കരങ്ങളാൽ പൂക്കളിലെ കാസയിൽ ജീവന്റെ അംശം എടുത്തു വയ്ക്കുന്ന തേനീച്ചകൾ ... ജീവന്റെ ബഹുലത വിതരണം ചെയ്ത് കാലാന്തരങ്ങളായി വിത്തുവിതക്കുന്ന പക്ഷിമൃഗാദികൾ ... ഓരോ ദിനത്തിന്റെയും സദ്വാർത്തകൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഓരോ ഇലയും മണൽത്തരിയും ... ആത്മസഞ്ചാലിതരായി പ്രപഞ്ചത്തിലെ ജീവകർമങ്ങൾ ശ്രദ്ധയോടെ അനുഷ്ഠിക്കുന്ന പുരോഹിതരാണവർ. ആത്മാവ് നമ്മെ പുതുസൃഷ്ടിയാക്കുന്നു, നമ്മുടെ തന്നെ ഉറവിടങ്ങളുടെ പുതിയ പാഠങ്ങൾ പഠിക്കാൻ.  

എന്റെ നാമത്തിൽ ഒരുമിച്ചു ചേരുമ്പോൾ

"നിങ്ങൾ എന്റെ നാമത്തിൽ ഒരുമിച്ചു ചേരുമ്പോൾ എന്റെ ഓർമക്കായി ഇത് ചെയ്യുവിൻ."

സൗകര്യപൂർവം അവഗണിച്ചു കളയുന്ന ചില കാര്യങ്ങൾ ഇവിടെയുണ്ട്.

ഒരുമിച്ചു ചേരുമ്പോൾ - ഒരേ മനസോടെയും ഹൃദയത്തോടെയുമാണ് അവർ ജീവിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അനഗ്നെ ഒന്ന് ചേരുമ്പോഴാണ് അവന്റെ ഓർമക്കായി ആത്മാർത്ഥമായി അപ്പം മുറിക്കാനാവുക. ഒന്നിച്ചു ചേരുന്നതിൽ നിന്ന് തടസപ്പെടുത്തുന്ന ചെറുതും വലുതുമായ കടുംപിടുത്തങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞേ മതിയാകൂ.

എന്റെ നാമത്തിൽ - ഹുങ്കും പെരുമയും കാണിക്കുവാനുള്ള ഒരുമിച്ചു ചേരലിൽ അവന്റെ നാമത്തിനല്ല പ്രാധാന്യം, അവിടെ അവന്റെ ഓർമ്മ വെറും മേൻപൊടിയാണ്, അവിടെ അപ്പം മുറിക്കലില്ല.

ഇത് ചെയ്യുവാനായി നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ചു ചേരുവിൻ എന്നല്ല, നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ചു ചേരുമ്പോൾ ഇത് ചെയ്യുവിൻ എന്നാണ് അവൻ പറഞ്ഞത്.

ഇത് ചെയ്യുവിൻ - ഒരു അപ്പമെടുത്ത് ആശീർവദിച്ചു മുറിക്കുകയായിരുന്നില്ല അവൻ ചെയ്തത്. കൈകളിൽ അപ്പമെടുത്തു പറഞ്ഞവ വെറും വാക്കുകളല്ല, സ്വന്തം ജീവിതബലിയാണ്. "എന്റെ ഓർമക്കായി ഇത് ചെയ്യുവിൻ" എന്നത് വാക്കുകളിലും അപ്പത്തിലും ഒതുക്കാനുമാകില്ല. സ്വയം ശൂന്യമാകുന്ന ബലിയാണ് "എന്റെ ഓർമ്മക്കായി" ചെയ്യപ്പെടേണ്ടത്.

അത് ആത്മാർത്ഥമാണെങ്കിൽ ഒരുമിച്ചു ചേരൽ സത്യമാകും, അത് അവന്റെ നാമത്തിലുള്ള ഒത്തുചേരലുമാകും.
അത് ആത്മാർത്ഥമല്ലെങ്കിൽ കൈകളിൽ അപ്പവും ശൂന്യമായ വാക്കുകളുമായി ആത്മവഞ്ചന ചെയ്യുകയാണ്.

പള്ളികൾ തുറക്കും മുമ്പ്, ബലിപീഠങ്ങൾ ഒരുക്കും മുമ്പ് പുളിമാവില്ലാത്ത (കലർപ്പില്ലാത്ത പെസഹാ അപ്പം, ഫരിസേയരുടെ പുളിമാവ് മനസ്സിൽ വയ്ക്കാം) ജീവിതത്തിന്റെ അപ്പം ഒരുക്കാൻ നമുക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ.

സ്വർഗ്ഗസ്ഥനായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവേ,...

ഓരോ പിടി ചോറുണ്ണുമ്പോഴും ഇന്ന് വലിയ കൃതജ്ഞതയുണ്ടാവണം,
വിശന്നു മരിക്കുന്നവരുണ്ടെന്ന് ഓർക്കുകയും കുഞ്ഞുങ്ങളോട് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയും വേണം.
വഴിയിൽ തളർന്നു വീഴുന്നവരെ വാർത്തകളിൽ കാണിച്ചു കൊടുക്കണം.
ആ സഹതാപമില്ലാതെ "അന്നന്ന് വേണ്ട ആഹാരം നൽകണമേ" എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കാനാവില്ല.

ഭക്ഷണം തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ കഴിയുന്നവർ, ഒരു പൊതിച്ചോറ് നൽകപ്പെടുന്ന കരുണയായി സ്വീകരിക്കുന്നവരെ ഓർത്തേ മതിയാകൂ.
വിശന്നുമരിക്കാൻ വിട്ടുകൊടുക്കപ്പെട്ട അവരെ കാണുമ്പോൾ കുഞ്ഞുങ്ങളോട് പറയണം: "അവരെ സഹായിക്കുവാൻ ആരുമില്ലാത്തതുകൊണ്ടും, മനപ്പൂർവം അവരെ അവഗണിച്ചു കൊണ്ട് തെറ്റ് ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ടുമാണ് അവർക്ക് ഒന്നുമില്ലാത്തത്."
പ്രാർത്ഥിക്കാം, "തിന്മയിൽ നിന്ന് ഞങ്ങളെ രക്ഷിക്കേണമേ."

കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ നന്മ നിറയട്ടെ, കരുണയും അലിവും വളരട്ടെ,
കുറവുകളിലും പ്രത്യാശയുടെ കണ്ണുകളോടെ ഒരുമിച്ചു വിളിക്കാൻ അവർക്കു കഴിയട്ടെ,
"സ്വർഗ്ഗസ്ഥനായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവേ,..."
പരസ്പരം കരുതുന്ന നന്മ പ്രവൃത്തികളിൽ "അങ്ങയുടെ നാമം പൂജിതമാകണമേ."

അതിനുശേഷം നമുക്ക് ബലിപീഠമുയർത്താം,
ആരാധനാഗീതികൾ പാടാം.

"...എനിക്ക് ഇന്ന് നിന്റെ വീട്ടിൽ താമസിക്കണം."

സക്കേവൂസ്,.... എനിക്ക് ഇന്ന് നിന്റെ വീട്ടിൽ താമസിക്കണം.

പത്രോസിന്റെയും ലാസറിന്റെയും വീട്ടിൽ താമസിച്ച യേശു നമ്മുടെയും വീടുകളിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. എങ്ങനെയാവും നമ്മൾ അവനോട് ഇടപെടുന്നത്? അവനും അറിയാവുന്ന നമ്മുടെ സുഖദുഃഖങ്ങൾ കുറേക്കൂടെ ആഴങ്ങളിൽ തുറന്നു പറയില്ലേ? വീട്ടിൽ രോഗിയായ ഒരാളെക്കുറിച്ച് പരസ്പരം സംസാരിക്കില്ലേ? സ്വയം രോഗിയാണെങ്കിൽ, അവൻ അടുത്ത് വരുമ്പോൾ എങ്ങനെയാവും നമ്മുടെ രോഗാവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് പറയുന്നത്? 'അനുഗ്രഹത്തിന് വേണ്ടി' മാത്രമാണോ അവന്റെ അടുത്ത് പോവുക? അവനോടു സംസാരിക്കാൻ പുസ്തകങ്ങളുടെ ആവശ്യമുണ്ടോ?

ക്രിസ്തു വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ അവൻ ഒരു വിരുന്നുകാരനായി നിൽക്കില്ല. അടുക്കളയിൽ പാചകം ചെയ്യാനും, വീട് വൃത്തിയാക്കാനും, കൂടെ പഠിക്കാനും, കൃഷി ചെയ്യാനും അവനുണ്ടാകും. പള്ളിയിൽ പോകുമ്പോൾ പള്ളിയിലേക്കും അവൻ വരും. മടുത്തിരിക്കുമ്പോഴും നമ്മുടെ കൂടെ ആയിരിക്കുന്നതിൽ അവന് ആനന്ദമുണ്ട്.

ഈ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങൾ കുടുംബമായി ഒരുമിച്ച് ചെയ്യുമ്പോൾ ഗാർഹികമായ ആരാധനയായി മാറും. പേനയും, പങ്കായവും, തൂമ്പയും, ലാപ്ടോപ്പും, തൂക്കുകട്ടയും വാക്കത്തിയും ഒക്കെ ആരാധനയിൽ പ്രതീകങ്ങളാകാം. നെഞ്ചകം ചേർത്ത് ഒരു നിമിഷം. അച്ചടിച്ച പ്രാർത്ഥനകളുടെ ആവശ്യമില്ല.

ക്രിസ്തു കൂടെയുള്ളപ്പോൾ ഏറെ നന്മയുടെ ക്രമങ്ങളിലൂടെ നടക്കാൻ തീർച്ചയായും നമ്മൾ ശ്രമിക്കും. കാർക്കശ്യം, അലസത, അസൂയ എന്നിവയൊക്കെ വഴിമാറിക്കൊടുക്കും. വിട്ടുകൊടുക്കാനും, വിതുമ്പലിൽ ആശ്വാസം തേടാനും കഴിയും. പുതിയൊരു നീതി പ്രാവർത്തികമാവുകയും ചെയ്യും.

ഇവിടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് രണ്ട് കാര്യങ്ങളാണ്. ഒന്ന് നമ്മുടെ തന്നെ സാധാരണ ജീവിതത്തിലെ ദൈനംദിനപ്രവൃത്തികളിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വിശുദ്ധിയും ആരാധനാമൂല്യവും. രണ്ട് പ്രാർത്ഥനാസമയത്ത് നമുക്ക് പരിചിതമായ അനുഭവങ്ങളും, പ്രതീകങ്ങളും ക്രിയാത്മകമായരീതിയിൽ പ്രാർത്ഥനാപൂർണ്ണമായി ഉയർത്തുന്ന രീതി. ഉദാ. പരീക്ഷ തുടങ്ങുമ്പോഴോ, കഴിയുമ്പോഴോ കുടുംബം മുഴുവൻ ചില പുസ്തകങ്ങളോ എഴുത്തുപകരണങ്ങളോ എടുത്തുവെച്ച് കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കായി ഒത്തുചേർന്നു പ്രാർത്ഥിക്കാം. ഒരു വാഴക്കുല വെട്ടിയ ദിവസം ഏതാനം പഴം പ്രാർത്ഥനാ സമയത്തു എടുത്തു വെച്ച് നന്ദി പറയാം. അങ്ങനെ പല സാധ്യതകൾ. ചുരുക്കം ഇതാണ്, ചുറ്റുപാടുകളിൽ സ്പർശനീയമായിത്തീരാവുന്ന ദൈവാനുഭവം.