'നമ്മുടെ' ദൈവവും 'നമുക്കായുള്ള' അനുഗ്രഹങ്ങളും 'മറ്റു' ദൈവങ്ങളും, 'നമ്മുടെ' ദൈവത്തിനു അവരോടുള്ള എതിർപ്പും, ഈ ദൈവങ്ങളുടെ ആളുകളോട് നമ്മുടെ ദൈവത്തിനുള്ള സമീപനവും വരച്ചിടുന്ന വേർതിരിവുകളുടെ ദൈവശാസ്ത്രത്തേക്കാൾ മ്ലേച്ഛമായി ദൈവത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്ന രീതിയില്ല. അനേക ദൈവങ്ങളിൽ യാഹ്‌വെ നമ്മുടെ ദൈവമെന്നതിൽ നിന്ന് യാഹ്‌വെ ദൈവങ്ങളുടെ ദൈവമായതും, യാഹ്‌വെ മാത്രം ദൈവമായതുമായ പ്രക്രിയ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. ഈ ഓരോ ഘട്ടവും 'നമ്മളെയും' 'മറ്റുള്ളവരെയും' എങ്ങനെ കാണാൻ ശ്രമിച്ചു എന്നതും ശ്രദ്ധിക്കണം.
ഈ വേർതിരിവിന് തികച്ചും പുതുതായ മുഖം നൽകിയ പ്രവണതയാണ് ഇവാൻജെലിക്കലിസം. സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുക, ലോകം മുഴുവനെയും ശിഷ്യത്വപ്പെടുത്തുക എന്നതിന് യേശുവിനുണ്ടായിരുന്ന ഉൾക്കാഴ്ചയിൽനിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ശരികളുടെയും വിശ്വാസത്തിന്റെയും ദൈവബന്ധത്തിന്റെയും പുതിയ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ അത് കൊണ്ടുവന്നു. കൂടുതൽ അടുത്ത പഠനത്തിൽ അവ ഏറെയും രാഷ്ട്രീയസ്വഭാവമുള്ളതായിരുന്നെന്നും കാണാൻ കഴിയും. പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ തുടങ്ങി വച്ച ധ്യാനകേന്ദ്രങ്ങളും പ്രമുഖക്രിസ്തീയ ചാനലുകളും ഇവാൻജെലിക്കലിസത്തിന്റെ വക്താക്കളായതിനു പിന്നിൽ അതിന്റെ സ്വാധീനശക്തി മാത്രമല്ല രാഷ്ട്രീയ സ്വഭാവം കൂടിയാണെന്ന് പതിയെ തെളിയിക്കപ്പെടുന്നുമുണ്ട്. എന്നാൽ അതിനു കീഴ്വഴങ്ങിയ നേതൃത്വമാണ് ഏറ്റവും വലിയ പരാജയം.
വിശ്വസിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ പേരിൽ 'തങ്ങൾ' മാത്രമാണ് ശരിയെന്നു കരുതുന്ന അസഹിഷ്ണുത പരിശുദ്ധിയുടെ കുത്തക ഏറ്റെടുക്കുന്ന തലത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നുണ്ട്. വിശ്വാസത്തിന്റെയും സാന്മാര്ഗികതയുടെയും അവയെക്കുറിച്ചുള്ള തീക്ഷണതയുടെയും പേരിൽ സ്വയം വിശുദ്ധരാക്കുകയും മറ്റുള്ളവരെ പാപികളാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രവണത ശക്തമായുണ്ട്. ഈ സമീപനരീതി ക്രിസ്ത്യാനികളെക്കുറിച്ചാണെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ചു പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന രീതികൾ വിചിത്രമായതാണ്.
വിശ്വാസം ഉൾകൊള്ളാൻ മാത്രം പ്രദീപ്തമായിരുന്നില്ല 'മറ്റുള്ളവർ' എന്നത് അവരുടെ നിറവും സ്ഥലവും അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി അളന്ന് ക്രിസ്തീയതക്ക് കുത്തക നിർമ്മിച്ചവർ ഏതു സുവിശേഷത്തെയാണ് പാലിച്ചു പോന്നത്? ഈ 'മറ്റുള്ളവർ' മുഴുവൻ പിശാചിന്റെ സ്വാധീനത്തിലുള്ളവരാണെന്ന വാദഗതിയാണ് ഇന്ന് പ്രബലപ്പെടുന്നത്. ഈ ആശയങ്ങളും, സഭാപിതാക്കന്മാരുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ, സാമ്രാജ്യശക്തികളുടെ സമീപനങ്ങൾ, കോളനിവത്കരണസമയത്തെ വീക്ഷണങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ പല ഘട്ടങ്ങളായി കാണേണ്ടതും ഇന്ന് എന്തുകൊണ്ട് ആര് എപ്പോൾ ഇവയെ പുറത്തെടുക്കുന്നു എന്നും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടത് ആത്മീയമായുള്ള കരുതലിന്റെ ഭാഗമാണ്.
'നമ്മുടെ' രീതികളുടെയും സമ്പ്രദായങ്ങളുടെയും ശരികളെ അധികാര ഉപകരണങ്ങളായി രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനായി അതിനു ദൈവികത്വം ആരോപിച്ചു വെളിപാടുകളാക്കപ്പെടാറുണ്ട്. ദൈവത്തിന്റെ സ്വഭാവവുമായി ഒരുബന്ധവുമില്ലാത്ത അത്തരം 'വെളിപാടുകൾ' എല്ലാക്കാലത്തും വേർതിരിവുകൾ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ദൈവഹൃദയത്തേക്കാൾ, മതപ്രചാരകർ ആശ്ലേഷിക്കുന്നത് ഈ കപടവെളിപാടുകളെയാണെന്നത് ദൗർഭാഗ്യകരമാണ്. സുവിശേഷത്തിന്റെ സാധ്യത പോലുമില്ലാത്ത അത്തരം മനോഭാവങ്ങളെ ദൈവികമായി പഠിപ്പിക്കാൻ എങ്ങനെ അവർക്കു കഴിയുന്നു!
ക്രിസ്തുവോ സുവിശേഷമോ ഈ രീതികൾ പഠിപ്പിച്ചില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയണം.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ