സന്ധ്യയാകുമ്പോൾ പക്ഷികൾ കൂടുകളിലേക്കു മടങ്ങുന്നു. സന്ധ്യയോടെ നമ്മളും വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുന്നു. വീട് നമ്മളെ ഓരോരുത്തരെയും പരസ്പരം മുഖാമുഖം കൊണ്ടുവരുന്നു. വീട്ടിലാണെങ്കിലും അവിടെയും അതിരുകളും അപരിചിതത്വവും ഉണ്ടായേക്കാം. ചിലപ്പോൾ അകന്ന് ഏകാന്തതയിൽ അഭയം തേടിയേക്കാം. സന്ധ്യാസമയത്തിന്റെ ദാഹമാണ് വീട്; നമ്മുടെ ശരീരങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ഹൃദയങ്ങൾക്കും ആശ്വാസമായി സന്ധ്യകൾ ഒരു വീടിനായി കൊതിക്കുന്നു.
നമ്മൾ ഒരു പുതിയ ദിവസത്തിലേക്ക് പുനർജനിക്കുന്ന ഉദരമാണ് ഭവനം. അതുകൊണ്ട്, ഓരോ സന്ധ്യയിലും നമ്മുടെ രാത്രിക്കായി ഒരു വിളക്ക് കൊളുത്തേണ്ടത് പ്രധാനമാണ്. നമ്മൾ കൂടെ ജീവിക്കുന്ന ജീവിതങ്ങളെ ആ കൊച്ചു വെളിച്ചത്തിൽ നമ്മൾ കാണണം. നമ്മൾ ചെലവഴിച്ച ദിവസത്തെ ഓർത്തെടുത്ത്, അതിന്റെ എല്ലാ ക്ഷീണവും ഭാരവും സഹിച്ച്, പരസ്പരം പറയണം: "നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിനായി മുറിക്കപ്പെട്ട ശരീരമാണിത്." ഒരുപക്ഷേ, ഏറ്റവും ആഴമേറിയ ഇരുട്ടിൽ, നിങ്ങളുടെ ഹൃദയം മറ്റുള്ളവരുടെ വിയർപ്പിലും കണ്ണീരിലും ആഴത്തിൽ അലിഞ്ഞിറങ്ങട്ടെ. ഇരുട്ടിലും നിശ്ശബ്ദതയിലും, ഒരു അർപ്പണമായി, ഒരു നെടുവീർപ്പായി, സ്നേഹത്തിന്റെയും കൃപയുടെയും ആലിംഗനമായി ആഴ്ന്നിറങ്ങട്ടെ. നമ്മുടെ മേൽ ജീവന്റെ ശ്വാസം തഴുകുന്നതും അത് ജീവിതം മുഴുവനും നിറയ്ക്കുന്നതും അനുഭവിക്കുക. രാത്രി ശാന്തമായി ആശ്വസിപ്പിക്കട്ടെ.
