ദാഹം

 നമ്മിലെ ചില ആഴമേറിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ ശൂന്യവും തീവ്രവുമായേക്കാം, കടുത്ത വരൾച്ചയോ ഇരുട്ടോ നിറഞ്ഞതാകാം. തീക്ഷ്ണമായ ഈ തേങ്ങലുകൾ നമ്മുടെ കുറവുകളിൽ നിന്നോ, മുറിവുകളിൽ നിന്നോ, വഹിക്കുന്ന ഭാരങ്ങൾ നൽകുന്ന തളർച്ചയിൽ നിന്നോ ആകാം. നമ്മെ മറയ്ക്കുന്ന നിയന്ത്രിക്കുന്ന നിഴലുകളിൽ നിന്നോ ആയേക്കാം. അതുമല്ലെങ്കിൽ, നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ നിർമ്മലവും മൃദുലവും ഏറ്റവും ദുർബലവുമായ ദാഹങ്ങളിൽ നിന്നോ ആകാം. നമ്മെ പൂർണ്ണരാക്കുന്ന ഒന്നിനായി നമ്മെത്തന്നെ കടന്ന് മുന്നോട്ട് പോകുന്ന ഒരു ദാഹം.  പറയാനാവാത്ത ഒരു കുറവായോ തീരാത്ത എന്തോ നഷ്ടമായോ അപൂർണ്ണതയായോ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ നിൽക്കുന്ന  അസ്വസ്ഥമായ ഒരു വേദന. ഈ ദാഹങ്ങളിൽ ചിലത് നമ്മെ വല്ലാതെ തളർത്തി ഇല്ലാതാക്കാം, നമ്മളിൽ ഒന്നും തന്നെ അവശേഷിപ്പിക്കാതെ നമ്മളെ കാർന്നുതിന്നാം. എങ്കിലും ഇതേ ദാഹത്തിനു തന്നെ നമ്മെ ഉയർത്താനും, കൂടുതൽ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് നമ്മെ പ്രചോദിപ്പിക്കാനും ശക്തിയുണ്ട്.

 കാരണം, കേൾക്കാതെ പോകുമ്പോഴും, നമ്മുടെ നിലവിളികൾക്കിടയിൽ തിരയുന്ന ഒരു സ്നേഹമുണ്ട്, ആഴമേറിയതും നിസ്സഹായവുമായ നമ്മുടെ നെടുവീർപ്പുകളെ അത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ഉള്ളിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ മൃദലമായ ശബ്ദമായി അത് ചോദിക്കുന്നു, “നീ എന്തിനാണ് കരയുന്നത്?” ആ ശബ്ദം നമ്മുടെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഓരോ അണുവിലും ചെന്നെത്തുന്നു,  ജീവന്റെ സമൃദ്ധിയുള്ള കൊച്ചരുവിയായി ദാഹങ്ങളെ അവയുടെ വേരുകളിൽ തൊട്ടുതഴുകുന്നു. നമ്മുടെ സത്യത്തിന്റെയും മൂല്യത്തിന്റെയും ഹൃദയത്തെ സ്പർശിക്കുന്നു. ആ സ്പർശനത്തിൽ, ആ അഗാധമായ ബന്ധത്തിൽ, മനോഹരമായ എന്തോ നമ്മളിൽ രൂപമെടുത്തു തുടങ്ങുന്നു. ഒരു സുഗന്ധം, ഒരു പുതിയ ജീവസത്ത, നമ്മുടെ ജീവിതങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉയരുന്നു, ഒരു പുതിയ അഭിഷേകത്തിനും പുതുക്കിയ ദർശനത്തിനും സമാധാനത്തിനുമായി നമ്മെ ഒരുക്കുന്നു.