ഞാൻ കല്പിക്കുന്നത് എന്തോ അത് ദൈവകല്പനയാവുകയും അതിന്റെ പാലനം സ്വർഗ്ഗരാജ്യം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നിടത്താണ് മതത്തിന്റെ കാപട്യം പരിശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു തുടങ്ങുന്നത്. സ്വകാര്യ അഹങ്കാരങ്ങളും അധികാരചിന്തയും അതിനു പിന്നിലുള്ളതിനാൽ അത് മറനീക്കി പുറത്തു വരും. അതുകൊണ്ടാണ് മതപ്രസ്താവനകളിൽ ഈ അടുത്ത് സ്ഥിരത നഷ്ടപ്പെടുന്നത്.
ത്യാഗമൊരു പുണ്യമാണെങ്കിൽ അതിനെക്കുറിച്ചു വായ്ത്താരിയുടെ ആവശ്യമില്ല. ഭീരുത്വത്തെ ക്ഷമയായി കരുതി പരിശീലിക്കരുതെന്ന് ഉപദേശിക്കുന്നവർ വാലാട്ടി ഓച്ഛാനിച്ചു നില്കുന്നത് അനുസരണയോ എളിമയോ അല്ലെന്നു ഒരിക്കലും പറയാറില്ല. അസുഖങ്ങളിലും പരീക്ഷകളിലും, മനുഷ്യനിലാശ്രയിക്കാതെ 'ദൈവത്തിൽ മാത്രം' ആശ്രയിച്ചു അത്ഭുതം കാണിക്കുന്ന ദൈവം, പക്ഷേ, ചിലസമയത്ത് ശക്തിശാലിയല്ല. "നമ്മൾ സമുദായികവിഭാഗീയ ശൈലി സ്വന്തമാക്കണം, സംഘടിക്കണം ...."
എത്ര മനോഹരമായ പ്രസംഗങ്ങളാകും സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചും ത്യാഗത്തെക്കുറിച്ചും സേവനത്തെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ഈ ആഴ്ചയിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുക. പീഢാനുഭവത്തിന്റെ ശോകമൂകതയിൽ ആ പ്രസംഗങ്ങളെല്ലാം സാധൂകരിക്കപ്പെടും. വർഷത്തിന്റെ മറ്റവസരങ്ങളിൽ ആ ആശയങ്ങളും അവയുടെ പാലനവും എവിടെയാണ്? സഭാവിശ്വാസികൾ പൊതുവായും നേതൃത്വം പ്രത്യേകിച്ചും. കപടത നീക്കിക്കളയാൻ മനസ്സാകുന്നില്ലെങ്കിൽ ഒരു വിശുദ്ധവാര ചൈതന്യവും സഭയെ നവീകരിക്കില്ല.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ