വിമോചനം രക്തച്ചൊരിച്ചിലുള്ള വിപ്ലവമാവണമെന്നില്ല. അത് രക്ഷാകരസംഭവത്തിന്റെ തുടർച്ചയാണ്. വിമോചന ദൈവശാസ്ത്രത്തെ മാർക്സിസവുമായി കൂട്ടിക്കെട്ടിയവർക്ക് സുവിശേഷം പങ്കുവയ്ക്കാൻ ക്ഷണിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യം അസ്വീകാര്യമായിരുന്നു. പാവങ്ങളും പീഢിപ്പിക്കപ്പെട്ടവരും സഭാശരീരത്തിന്റെ വേദനിക്കുന്ന അംഗങ്ങളായി കാണാവുന്ന, അവരും ഒത്തുചേർക്കപ്പെടുന്ന സഭാതുറവിയാണ് Gustavo Gutiérrez ധ്യാനമാക്കിയത്. നിർധനതയെന്ന മൂല്യം പാവങ്ങളോട് പക്ഷം ചേരുകയെന്നതോടൊപ്പം അനീതിക്കും ദാരിദ്ര്യത്തിനുമെതിരെ സമരം ചെയ്യുക എന്നതുകൂടിയാണെന്ന്‌ Gutiérrez മനസ്സിലാക്കി.
പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസശൈലി പലപ്പോഴും രക്ഷയെ ആത്മീയതലത്തിലേക്ക് ചുരുക്കുകയും വ്യക്തിപരമായ ഭക്തിയിൽ ദൈവസായൂജ്യം കണ്ടെത്തുന്നശൈലിയിൽ സംതൃപ്തമാവുകയും ചെയ്തപ്പോൾ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ തലങ്ങളിലെ രക്ഷാശൂന്യതയെക്കുറിച്ചു അന്ധമായിരുന്നു. ആ വെല്ലുവിളിയിലേക്കു കടന്നു ചെല്ലുക എന്നത് പ്രേഷിതദൗത്യമാണെന്നു ചിന്തിക്കാൻ വിശ്വാസ-ചട്ടക്കൂടും സഭയുടെ സംവിധാനവും തുറക്കുമായിരുന്നില്ല. ലോകത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഞെരുക്കങ്ങളിൽ വിശ്വാസത്തിന്റെ അർത്ഥവും പ്രസക്തിയും 'മാംസമായ വചനവും' കണ്ടെത്താനാണ് Gutiérrez പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചത്.
പാവങ്ങളും ബലഹീനരും അവരുടെ വ്യക്തിപരമായ ദുര്യോഗം മൂലം അങ്ങനെയായവരല്ല. തിന്മയെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്ന സംവിധാനങ്ങളുടെ പരിണിതഫലമാണത്. തങ്ങളുടെ കാലികപ്രസക്തിയും അധികാരവും നിലനിർത്തുവാൻ യാഥാസ്ഥിതികമായ നിലപാടുകളിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ദുരിതാവസ്ഥകളിൽനിന്ന് അസ്പർശ്യമായി സ്വയം സൂക്ഷിക്കുകയാണ് പല വിശ്വാസീഗണങ്ങളും ചെയ്തത്. Gutiérrez ന്റെ ആശയങ്ങൾ, അത്തരം സംവിധാനങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കേണ്ടത് സഭയുടെ സുവിശേഷപ്രഘോഷണദൗത്യത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കേണ്ടതാണെന്നു പഠിപ്പിച്ചു. നീതിയുടെയും സമാധാനത്തിന്റെയും യഥാർത്ഥ അനുഭവമാണ് വിമോചനത്തിന്റെ അർത്ഥവും ലക്ഷ്യവും. സമൂഹത്തിന്റെയും സഭയുടെയും സംവിധാനങ്ങൾ സ്ഥാപനഘടനകൾ തിന്മയുള്ളതാണെങ്കിൽ അതിനെതിരെ സമരം ചെയ്യേണ്ടത് സുവിശേഷ ദൗത്യമാണ്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ