പുലർകാലേ ഒരു പുനർജ്ജനി

സ്വയം വരുത്തിവച്ച നിരവധി മരണങ്ങൾ... നിർജ്ജീവമായ അത്തരം അവസ്ഥകൾക്ക്  ഒരു പുനർജ്ജനി നൽകുവാൻ ഉത്ഥാനത്തിന്റെ ശക്തി നമുക്ക് കരുത്ത് നൽകട്ടെ.

പക്ഷികളുടെ പാട്ടുകേട്ടാവാം നമ്മൾ ചൂളമടിച്ചു പഠിച്ചത്.
മഴയിലെ രോമാഞ്ചവും, പുഴയിലെ കുളിർമയും, കർക്കിടകത്തിന്റെ ഭീകരതയും ഉള്ളിൽ നൽകിയത് ആത്മീയ ഭാവങ്ങൾ കൂടിയാണ്.
ഇന്ന് മലകൾ നിരത്തപ്പെടുന്നുണ്ട്, മാലിന്യക്കൂമ്പാരങ്ങൾ വളരുന്നുമുണ്ട്. ഇനിയും നിലനിൽക്കുന്ന പച്ചപ്പുകൾ ആസ്വാദക വസ്തുക്കളാവുകയാണ്. പ്രകൃതിയെ കാര്യമായെടുക്കാത്ത ഒരു ആത്മീയതക്കും ആത്മാവില്ല. ശരീരം-ആസക്തി-പാപം, പിശാച്-വിഗ്രഹം-പ്രമാണം, മോചനദ്രവ്യം-വീണ്ടെടുപ്പ്, പാരമ്പര്യം-ഭക്തി-ആചാരം തുടങ്ങിയ ചുരുക്കം സങ്കല്പങ്ങൾക്കപ്പുറം വളരാൻ നമ്മുടെ ആത്മീയതകൾ നമ്മെ അനുവദിക്കാത്തതെന്താണ്? പ്രകൃതിയുടെ തരളിതമായ ഭാവം അറിയാതെ ഒരു സന്മാർഗപാഠാവലിക്കും ജീവന്റെ സംസ്കാരം കെട്ടിയുയർത്താനാവില്ല.

മാംസരൂപമായ വചനത്തിലൂടെത്തന്നെയാണ്   സകലതും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുകയും പരിപാലിക്കപ്പെടുകയും അതാതിന്റെ പൂർണതയിലേക്ക് നയിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നത്. മനുഷ്യന്റെ അവബോധത്തിൽ ഉത്തരവാദിത്തപൂർണ്ണമായ പ്രതികരണങ്ങൾ ഉണ്ടാവുക വചനസാരമാണ്. ഉത്ഥാനം നമ്മുടെ അവബോധങ്ങളിൽ പുതുജീവൻ നൽകണം. ക്രിസ്തുവിന്റെ ജനനസമയത്തും, മാമോദീസായിലും, പരസ്യജീവിതകാലത്തും മരണത്തിലും ഉത്ഥാനത്തിലും പ്രകൃതി വെറും പശ്ചാത്തലം മാത്രമല്ല, ക്രിയാത്മകമായി ഇടപെടുന്നുമുണ്ട്. നമ്മിൽ ഓരോരുത്തരിലും വെളിപ്പെടുന്ന വചനജ്ഞാനം വികസിക്കുകയും പൂർണതയിലേക്ക് വളരുകയും ചെയ്യുന്നത്,  അതേ വചനം രൂപം നൽകിയ സൃഷ്ടിയുമായുള്ള നിരന്തര ഇടപെടലുകളിലൂടെയാണ്. പരസ്പരം വളർത്തുന്ന ഉയിർപ്പു തന്നെയാണത്. പുതിയ തലമുറ ജീവന്റെ സംസ്കാരത്തിൽ ജീവിക്കണമെങ്കിൽ ജീവനുള്ള പ്രകൃതിയുമായി സംവദിക്കാനുള്ള അന്തരീക്ഷം അവർക്കു ലഭിക്കണം. വിടരുന്ന പൂവിലുള്ള അമ്പരപ്പ്,അതിലെ സുഗന്ധത്തിന്റെ ഹൃദ്യത അതാണ് ആത്മീയതയുടെ ആദ്യപാഠങ്ങൾ. വേദനിപ്പിക്കാതെ പൂവിനെ തഴുകാനുള്ള സൗമ്യതയാണ് ഉയിർപ്പിന്റെ ആന്തരിക ശക്തി.

പുലർകാലേ ഉത്ഥിതനെ കാണാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ, പുതുജീവനിലേക്കു വളരാൻ കൊതിക്കുന്ന നമ്മുടെ ആത്മാർത്ഥമായ തേങ്ങലുകൾ നമുക്കുള്ളിൽ വിങ്ങലുണ്ടാക്കട്ടെ, നമ്മുടെ യാഥാർത്ഥ്യബോധങ്ങളിലും, മൂല്യങ്ങളിലും ആന്തരികസംസ്കാരങ്ങളിലും.
വരണ്ടുപോയ തെളിനീരിനു പുനർജനി നൽകുവാൻ നമുക്കാവുമോ?
ജീവനുള്ള പ്രകൃതിയിൽ മൂല്യമുണ്ടെന്നു കണ്ടറിയാനാകുമോ?
ആസ്വദിക്കാനായി ഭക്ഷിക്കുന്നതിനു പകരം ജീവിക്കാനായി ഭക്ഷിച്ചു തുടങ്ങാനാവുമോ?
ഉത്ഥാനത്തിന്റെ ശക്തി ജീവിക്കുന്ന ഒരു ആന്തരിക സംസ്കാരമായി വളരണം. അത്  പ്രവർത്തിക്കുന്നതും ആന്തരികമായാണ്, ബോധ്യങ്ങളായും ആത്മാർത്ഥമായ പ്രതിബദ്ധതയായും. ഈ ഉണർവ് പതിയെ കൂട്ടുത്തരവാദിത്തമായും സംസ്കാരമായും വളരുമ്പോൾ ജീവന്റെ സമൃദ്ധി നമ്മൾ കണ്ടുതുടങ്ങും. പുനരുത്ഥാനത്തിന്റെ ആനന്ദം. പൂക്കളും കിളികളും, മൃഗങ്ങളും മനുഷ്യരും പുഴകളും കാടുകളും വീണ്ടും ജനിക്കട്ടെ.