സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചു സന്തോഷമുള്ളവരാണെങ്കിലും സ്നേഹത്തെ ഏറ്റെടുക്കുക എന്നത് അത്ര എളുപ്പമുള്ളതല്ല. അതുകൊണ്ടാകാം വൈകാരികമായ ചില സൂത്രപ്പണികളിലേക്കു നമ്മുടെ പരസ്പരവ്യവഹാരങ്ങളെ ചുരുക്കിക്കൊണ്ട് അവയ്ക്ക് സ്നേഹമെന്ന പേര് നൽകി വിളിക്കുന്നത്. സ്നേഹിക്കുന്നതിലും, സ്വീകരിക്കുന്ന സ്നേഹത്തോടുള്ള പ്രതികരണത്തിലും വലിയ ഉത്തരവാദിത്തം ഉൾക്കൊണ്ടിട്ടുണ്ട്.
സ്നേഹത്തിന്റെ പാത പ്രതിബദ്ധതയായതുകൊണ്ട് സ്നേഹത്തെ മാറ്റിനിർത്താറാണ് പതിവ്. വൈകാരികമായ പതിവ് സൂത്രപ്പണികളിലേക്കു ദൈവത്തെയും കൊണ്ടുവരാൻ നമ്മൾ ശ്രമിക്കുന്നു. പ്രീണിപ്പിക്കാനും സഹതപിപ്പിക്കാനും പ്രതിഫലം നൽകാനും ഒക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ബന്ധത്തിൽ നിന്ന് ഒരകലം മാറി നിൽക്കുന്നു.തന്റെ സ്നേഹം ഒരിക്കലും നമ്മെ വിട്ടു പിരിയില്ലെന്ന് ദൈവം പറയുന്നെങ്കിലും ശാപങ്ങളെക്കുറിച്ചും ശിക്ഷകളെക്കുറിച്ചും പറയാനാണ് നമുക്കിഷ്ടം. ഒരു പക്ഷേ, സഹനങ്ങൾക്കും ബുദ്ധിമുട്ടുകൾക്കും വിശദീകരണം നൽകാൻ അവ കൂടുതൽ എളുപ്പമുള്ളതു കൊണ്ടാകാം. സത്യത്തിൽ നമ്മുടെ ഹൃദയകാഠിന്യം തന്നെയാണ് നമ്മെത്തന്നെ കൃപക്കെതിരെ അടച്ചു കളയുന്നത്. അതിന്റെ പരിണതഫലമാണ് പാപം. അല്ലാതെ കൃപാരാഹിത്യത്തിന്റെ ഉറവിടമല്ല പാപം. യഥാർത്ഥ സ്നേഹം ഹൃദയത്തെ തുറന്നിടുന്നു, കഠിനതയെ പതിയെ അലിയിക്കുന്നു. സ്നേഹിക്കപ്പെടരുത് എന്ന പിടിവാശി കാണിച്ചാൽ ഹൃദയത്തിന്റെ മൃദുലത സ്വന്തമാക്കാനാവില്ല, സ്നേഹിക്കാനുമാവില്ല. അതുകൊണ്ട്, പശ്ചാത്താപമെന്നത്, സമാധാനത്തിന്റെ ഉടമ്പടിയെക്കുറിച്ചു സ്വയം നൽകുന്ന ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽക്കൂടിയാണ്. മാറാത്ത സ്നേഹം നമ്മിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും എടുത്തു കളയില്ല.
സ്നേഹം ഒരു പ്രതിഫലമല്ല, സ്നേഹിക്കപ്പെടുന്ന ആളിലേക്ക് ഹൃദയത്തിന്റെ വ്യാപനമാണത്. സ്നേഹത്തിന്റെ മൃദുമന്ത്രണം ഓരോന്നും നമ്മിൽ ജീവൻ നിറക്കുന്നവയാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെ ഓരോ പുതിയ അനുഭവവും പുതിയ ജീവനും പുതിയ അർത്ഥവും നൽകുന്നു. ഏകാകിയായ, ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട, ആരുമില്ലാത്ത, ആരുടേതുമല്ലാത്ത എന്നീ ഹൃദയനൊമ്പരങ്ങൾ സ്വയം നൽകിയ പേരുകൾ മാറ്റി ദൈവം പുതിയ പേര് നൽകുന്നതായ അനുഭവം ... എന്റെ ആനന്ദം, സ്വന്തമാക്കപ്പെട്ട, വിവാഹിത, പ്രിയതമ എന്നീ പേരുകളൊക്കെയും ഹൃദയത്തിന്റെ നിറവിൽ നിന്നാണ്. നമ്മുടെതന്നെ ജീവിതങ്ങളെ അത് സ്നേഹത്തിന്റെ നവീനതയിൽ ഒരിക്കൽക്കൂടി വായിച്ചെടുക്കുന്നു. ആ സ്നേഹത്തിൽ നിന്ന് പുതിയ മനുഷ്യൻ ഗർഭം ധരിക്കുകയും ചെയ്യും.
എവിടെയുമെപ്പോഴും ശാപവും ശിക്ഷയും കാണുന്ന ശീലത്തെ ഉപേക്ഷിക്കുകയെന്നത് അത്യാവശ്യമാണ്. പകരം ജീവിതത്തിലെയും, പറമ്പിലെയും, ചെയ്യുന്ന ജോലിയിലെയും വളരുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളിലെയും അനുഗ്രഹീതമായ സാന്നിധ്യത്തെക്കുറിച്ച് ധ്യാനിച്ച് തുടങ്ങാം. എല്ലാം സുഖകരമല്ല എങ്കിൽക്കൂടിയും കൃപാസമൃദ്ധിയെക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധത്തിൽ നിന്നുള്ള നമ്മുടെ സ്പർശനങ്ങൾ ആവശ്യമുള്ള കൃപകൾക്കായി യോഗ്യമായ ഒരു ജീവിതത്തെ തീർത്തുകൊള്ളും.
സ്നേഹത്തിന്റെ മൃദുസ്വരം നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ നിറയട്ടെ, ദൈവം നമ്മിൽ ആനന്ദിക്കുന്നു, തന്റെ ആലിംഗനത്തിൽ നമ്മെത്തന്നെ മറച്ചുകളയുന്നു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ