ക്രിസ്തുവെന്ന കൊച്ചു വെളിച്ചം

കോലാഹലങ്ങൾ ബധിരമാക്കുന്ന ലോകത്ത്, എന്ത് കേൾക്കണമെന്ന് തന്നെ അറിയാതെ പോവുകയാണ്. പ്രീതിപ്പെടുത്തുന്ന ഭൂരിപക്ഷഭാഷ വിചിന്തനമുൾപ്പെടാതെ എന്റെയും ഭാഷയാവുമോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു. ഉത്തരങ്ങൾ നൽകപ്പെടാൻ  കഴിയാത്ത മൂർച്ചയേറിയ വാക്കുകളിൽനിന്ന്  ഒരല്പം ധ്യാനത്തോടെ അകന്നുനില്കുകയാണ്. 

വെളിച്ചത്തിന്റെ ഏതാനം കൊച്ചുസാക്ഷികൾക്കുമുമ്പിൽ കണ്ണീരു നനയ്ക്കുന്ന ചില ധ്യാനചിന്തകൾ തുറക്കാറുണ്ട്. ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റുവെങ്കിലും ക്രിസ്തു ബോധപൂർവം കൊലപ്പെടുകയാണെന്ന  നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന  ഒരു പേടിയുണ്ട്. നിന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ട എന്ന് മനോഭാവങ്ങളിൽ വിളിച്ചുപറയുന്ന 'ക്രിസ്തുസ്നേഹികൾ' അവനെ ഞെരുക്കികൊല്ലുന്നത് നേർക്കാഴ്ചയാവുകയാണ്. ക്രിസ്തീയത രാഷ്ട്രീയവൽക്കരിക്കപ്പെടുക എന്നത് അത്യാവശ്യമാണെന്ന ബോധ്യങ്ങൾ സ്വയം സാമ്രാജ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാമെന്ന വ്യാമോഹമല്ലേ? "ക്രിസ്തുവിന്റെ കാലഘട്ടമൊക്കെ കടന്നു പോയി, ഇനി രാഷ്ട്രീയവത്കരിക്കപ്പെടുന്ന മതചിന്തകളാണ് നമുക്ക് വേണ്ടതെന്ന്" പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കുന്നവർക്ക് വിശ്വാസത്തെയും തിരുവചനങ്ങളെയും വളച്ചൊടിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്. അധികാരശക്തി പിടിച്ചെടുക്കാനോ, നിലനിർത്താനോ, കീഴ്പെടുത്താനോ കഴിഞ്ഞെന്നിരിക്കാം. എന്നാൽ സ്വന്തമായുണ്ടാക്കുന്ന സാമ്രാജ്യങ്ങളിൽ ക്രിസ്തുവിന് സ്ഥാനമില്ല എന്നത് ഇത്തരം ചിന്തകളെ താലോലിക്കുന്നവർ അറിയുന്നുണ്ടാവുമോ? ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സംഖ്യാബലത്തിലല്ല ക്രിസ്തു ഉയിർപ്പിക്കപ്പെട്ടത്‌, ക്രിസ്തുരഹസ്യം പ്രപഞ്ചത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നത് ക്രിസ്ത്യാനികളെ ആശ്രയിച്ചുമല്ല. സംഖ്യാബലവും സംഘടിതതന്ത്രങ്ങളുമായിരുന്നില്ല Libertion Theology യെയും നയിച്ചത്. ചൂഷിതരായ പാവപ്പെട്ടവർക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുകയായിരുന്നു അപ്പോൾ. എന്നാൽ സംഖ്യാബലത്തിൽ രാഷ്ട്രീയസ്വാധീനം തേടുമ്പോൾ ഉള്ളിലെ കപടതകളും അഴിമതികളും പോലും അതിൽ പ്രതിരോധിക്കപ്പെട്ടേക്കാം.

ധ്യാനങ്ങളിലേക്കു വീണ്ടും മടങ്ങുകയാണ്. സാമ്രാജ്യങ്ങൾ വളരട്ടെ. സാമ്രാട്ടുകൾ പടയോട്ടം നടത്തുമ്പോൾ അറിയപ്പെടാത്ത എവിടെയോ നന്മകൾ സൂക്ഷിച്ചു വയ്ക്കുവാൻ വനാന്തരങ്ങളിലേക്ക് മറഞ്ഞുപോയവരില്ലേ? അത്തരം കൊച്ചുനന്മകളുടെ സാക്ഷ്യങ്ങളിൽ ക്രിസ്തു ജീവിക്കും, അത് മതി.