വെറുപ്പിന്റെ ഒരു കാരണം നമ്മിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായതിനോടുള്ള ഭയമാണ്. സ്വയം നിർമിതമോ യഥാർത്ഥമോ ആയ ഭീഷണികളെ നേരിടാൻ ഒരാൾ ഏറ്റം എളുപ്പം സ്വീകരിക്കുന്ന മാർഗം സ്വയം ചേർത്ത് വയ്ക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു കൂട്ടത്തോട് തന്നെത്തന്നെ ചേർത്ത് നിർത്തുക എന്നതാണ്. ആ സംഘത്തോട് കാണിക്കുന്ന അഭിനിവേശം ശരിതെറ്റുകൾ പരിഗണിക്കാതെ സ്വയം പ്രതിരോധിക്കാനും ന്യായീകരണം കണ്ടെത്തുവാനും ഇവരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. അതേ സമയം, ഈ സംഘത്തോട് ചേരാത്ത എല്ലാറ്റിനെയും ശരിതെറ്റുകൾ നോക്കാതെ യുക്തിരഹിതമായി അപകടകാരികളായോ, ഭീഷണിയോ ആയി മുദ്രകുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. സ്വന്തം സംഘത്തിലെ ദുരന്തങ്ങളും ചെറുതോ വലുതോ ആയ വീഴ്ചകളും പോലും അവരിലേക്ക്‌ ആരോപിക്കാനും മടിച്ചേക്കില്ല.
തന്നിൽത്തന്നെ വെറുക്കുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ പൊരുത്തപ്പെടാനാവാത്ത ചില യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെത്തന്നെയാണ് മറ്റുള്ളവരിൽ നമ്മൾ വെറുക്കുന്നത്. നമ്മിൽ അസ്വീകാര്യമായവയെ അന്യരിലേക്ക് പകർച്ച ചെയ്‌ത്‌ കാണുകയാണ് അവിടെ. അങ്ങനെ ഉള്ളിൽ വിങ്ങുന്ന വേദനയിൽ നിന്ന് മനസിനെ മാറ്റിക്കളയുകയോ പ്രതികാരമനോഭാവത്തോടെ പ്രതികരിക്കുകയോ ആണവർ. സ്വന്തം വെറുപ്പ് സമൂഹത്തിന്റെ നിലനിൽപിനെ അപകടത്തിലാക്കുന്ന ഭീഷണിയായി സാമൂഹ്യാവബോധം സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാനും അവർക്കാകും. വിദ്വേഷവും വെറുപ്പും സംഘാംഗങ്ങളിൽ നിറച്ച് ഒരു കൂട്ടത്തെ മുഴുവൻ അപരരോട് വിരുദ്ധരാക്കിത്തീർക്കുന്നതിലൂടെ ചേർന്ന സംഘത്തിലൂടെ അപരരോട് പ്രതികാരം തേടുകയാണവർ. അങ്ങനെ ഒരാളുടെ ഉള്ളിലെ അപസ്വരങ്ങളോടുള്ള അപക്വമായ പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു സമൂഹത്തെക്കൊണ്ട് ഏറ്റെടുപ്പിക്കുന്നു.
അമിതമായി താലോലിക്കപ്പെടുന്ന വെറുപ്പ് ചിത്തഭ്രമം പോലെ മായിക-യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം. ഒരു സമൂഹം മുഴുവൻ അത്തരം മായയുടെ മേൽ നിലപാടുകളെടുക്കുന്നത് അഭികാമ്യമല്ലല്ലോ. ഉറക്കത്തിൽ ഞെട്ടി നിലവിളിക്കുന്നവരെ കൊട്ടി എണീപ്പിക്കുകയാണ് പതിവ്. ഉള്ളിലെ അരക്ഷിതാവസ്ഥകൾ വെറുപ്പാക്കി തീർത്തവർക്ക് അത്തരം ഉണർവ് നൽകേണ്ടത് സമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ ഉൾക്കാഴ്ചയുടെ കനിവാണ്.
ഇവിടെ ഇത്തരം വ്യക്തികൾ തേടുന്നത് സൗഖ്യവും സുരക്ഷയോമാണ്. വിദ്വേഷസ്വഭാവമുള്ള വ്യക്തികളുടെ പ്രതികരണങ്ങളും ഇടപെടലുകളും വിവേകത്തോടെയും സൂക്ഷ്മതയോടെയും നോക്കിക്കാണുകയാണ് സമൂഹം ചെയ്യേണ്ടത്. അയാളുടെ സൗഖ്യത്തിനു വേണ്ട അന്തരീക്ഷമുണ്ടാക്കേണ്ടത് അയാളുടെ തന്നെയും സമൂഹത്തിന്റെയും ഭാവി തലമുറകൾക്ക് ആവശ്യവുമാണ്. അതിനു പകരം വ്യക്തി നൽകുന്ന പ്രതിരോധം നേട്ടമായി കണ്ട് കണ്ണടക്കുന്ന അവിവേകമതികളാവരുത് സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങൾ.
ഇത്തരക്കാർ സമൂഹത്തെ കൂടെക്കൂടെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ തന്നെ, സമൂഹവും ഇത്തരക്കാരെക്കുറിച്ച് സ്വയം ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നത് നല്ലതാണ്.
Ref. In-group out-group theory of Patrick Wanis
തന്നിൽത്തന്നെ വെറുക്കുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ പൊരുത്തപ്പെടാനാവാത്ത ചില യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെത്തന്നെയാണ് മറ്റുള്ളവരിൽ നമ്മൾ വെറുക്കുന്നത്. നമ്മിൽ അസ്വീകാര്യമായവയെ അന്യരിലേക്ക് പകർച്ച ചെയ്‌ത്‌ കാണുകയാണ് അവിടെ. അങ്ങനെ ഉള്ളിൽ വിങ്ങുന്ന വേദനയിൽ നിന്ന് മനസിനെ മാറ്റിക്കളയുകയോ പ്രതികാരമനോഭാവത്തോടെ പ്രതികരിക്കുകയോ ആണവർ. സ്വന്തം വെറുപ്പ് സമൂഹത്തിന്റെ നിലനിൽപിനെ അപകടത്തിലാക്കുന്ന ഭീഷണിയായി സാമൂഹ്യാവബോധം സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാനും അവർക്കാകും. വിദ്വേഷവും വെറുപ്പും സംഘാംഗങ്ങളിൽ നിറച്ച് ഒരു കൂട്ടത്തെ മുഴുവൻ അപരരോട് വിരുദ്ധരാക്കിത്തീർക്കുന്നതിലൂടെ ചേർന്ന സംഘത്തിലൂടെ അപരരോട് പ്രതികാരം തേടുകയാണവർ. അങ്ങനെ ഒരാളുടെ ഉള്ളിലെ അപസ്വരങ്ങളോടുള്ള അപക്വമായ പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു സമൂഹത്തെക്കൊണ്ട് ഏറ്റെടുപ്പിക്കുന്നു.
അമിതമായി താലോലിക്കപ്പെടുന്ന വെറുപ്പ് ചിത്തഭ്രമം പോലെ മായിക-യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം. ഒരു സമൂഹം മുഴുവൻ അത്തരം മായയുടെ മേൽ നിലപാടുകളെടുക്കുന്നത് അഭികാമ്യമല്ലല്ലോ. ഉറക്കത്തിൽ ഞെട്ടി നിലവിളിക്കുന്നവരെ കൊട്ടി എണീപ്പിക്കുകയാണ് പതിവ്. ഉള്ളിലെ അരക്ഷിതാവസ്ഥകൾ വെറുപ്പാക്കി തീർത്തവർക്ക് അത്തരം ഉണർവ് നൽകേണ്ടത് സമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ ഉൾക്കാഴ്ചയുടെ കനിവാണ്.
ഇവിടെ ഇത്തരം വ്യക്തികൾ തേടുന്നത് സൗഖ്യവും സുരക്ഷയോമാണ്. വിദ്വേഷസ്വഭാവമുള്ള വ്യക്തികളുടെ പ്രതികരണങ്ങളും ഇടപെടലുകളും വിവേകത്തോടെയും സൂക്ഷ്മതയോടെയും നോക്കിക്കാണുകയാണ് സമൂഹം ചെയ്യേണ്ടത്. അയാളുടെ സൗഖ്യത്തിനു വേണ്ട അന്തരീക്ഷമുണ്ടാക്കേണ്ടത് അയാളുടെ തന്നെയും സമൂഹത്തിന്റെയും ഭാവി തലമുറകൾക്ക് ആവശ്യവുമാണ്. അതിനു പകരം വ്യക്തി നൽകുന്ന പ്രതിരോധം നേട്ടമായി കണ്ട് കണ്ണടക്കുന്ന അവിവേകമതികളാവരുത് സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങൾ.
ഇത്തരക്കാർ സമൂഹത്തെ കൂടെക്കൂടെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ തന്നെ, സമൂഹവും ഇത്തരക്കാരെക്കുറിച്ച് സ്വയം ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നത് നല്ലതാണ്.
Ref. In-group out-group theory of Patrick Wanis
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ