കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ ആവണമെന്ന് ക്രിസ്തു പല ആവർത്തി പഠിപ്പിച്ചതാണ്. എന്നാൽ ഒന്നുമറിയാത്ത, ഒന്നിനും കഴിയാത്ത, ഒരു ആരോമലുണ്ണിയോട് "അച്ചൂടാ" എന്ന് പറയുന്ന ഒരു കൗതുകാനുഭവമല്ല ദൈവം നമ്മിൽ നിന്ന് തേടുന്നത്. തീർച്ചയായും, കൈവച്ചനുഗ്രഹിക്കാൻ തനിക്കരികെ കൊണ്ട് വരപ്പെട്ട കുഞ്ഞുങ്ങളോട് വാത്സല്യത്തോടെ തന്നെയാവണം ക്രിസ്തു കൈ വച്ച് അനുഗ്രഹിച്ചത്. ദൈവപിതാവും അത്തരം വാത്സല്യം നമുക്ക് നൽകുന്നുണ്ട്.
എന്നാൽ, ശിഷ്യത്വത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ഗുണമായാണ് 'ശിശുക്കളെപ്പോലെ' ആവുക എന്ന് ക്രിസ്തു പഠിപ്പിച്ചത്. ശിശു സഹജമായ തുറവി, ആശ്രയബോധം, സ്വീകാര്യത എന്നിവയാണ് അവിടെ സത്തയായി നിൽക്കുന്നത്. "പാല് കുടിക്കേണ്ട പൈതങ്ങൾ" എന്ന് പുച്ഛിച്ചു മാറ്റിനിർത്തപ്പെട്ടവരാണ് പാവങ്ങളും, സ്ത്രീകളും, കുട്ടികളും, 'പാപികൾ' എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടവരും. 'മുതിർന്നവരും' നിയമം അറിഞ്ഞവരും ധാർമ്മികരും, അങ്ങനെ വിശുദ്ധിക്ക് ഉടമകളായിരുന്നവരും സുവിശേഷത്തെ അവഗണിച്ചപ്പോൾ അത് സ്വന്തമാക്കിയത് 'ശിശു'ക്കളായിരുന്നു. ചുരുക്കത്തിൽ, 'കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ' ആവുക എന്നത് നിഷ്കളങ്കമായ ഒരു ഓമനത്വത്തിലേക്ക് ചുരുക്കി നിർത്താവുന്നതല്ല.
ശിശുസഹജമായ തുറവി, ആശ്രയബോധം, സ്വീകാര്യത, എന്നാൽ പാലിക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ വലിയ പക്വത ആവശ്യമുള്ളതാണെന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ് ശിഷ്യത്വത്തിന്റെ മൂല്യവും. തുറവിയില്ലാതെ മുൻവിധികൾ വച്ചുകൊണ്ട് വളർച്ച കൈവരിക്കാനാവില്ല. അത് വെളിപാടോ പ്രബോധനമോ, അനുഭവമോ, തകർച്ചയെ എന്തുമാവട്ടെ, തുറവിയിൽ നിന്നാണ് പഠിക്കുന്നതും വളരുന്നതും. ഒരാൾ നമ്മുടെ നന്മ ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്ന ഉറപ്പിൽ നിന്നും ആണ് അവരിൽ വിശ്വാസം അർപ്പിക്കുന്നതും പരസ്പരാശ്രയബോധമുണ്ടാകുന്നതും. ദൈവത്തെ ഭയക്കുന്നതിലോ നിയമങ്ങളുടെ നിഷ്ഠകളുമായി കൂട്ടിക്കെട്ടി വെക്കുന്നതോ ഈ വിശ്വാസമോ ആശ്രയബോധമോ നൽകുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ദൈവമക്കളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്ക് നയിക്കപ്പെടുന്നുമില്ല. നമ്മൾ സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന ബോധ്യമാണ് സ്വന്തമെന്ന അനുഭവത്തിനു ആഴം നൽകുന്നത്.
'കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ ആകുന്നവരാണ് ദൈവരാജ്യത്തിനു അർഹരാകുന്നത്' എന്നതുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും തുല്യതയോടെ കാണാൻ കഴിയുക എന്നതും ശിശുസഹജവും ശിഷ്യത്വത്തിന്റെ അടയാളവുമാണ്.
കൂടെ ഒന്നുകൂടെ പറഞ്ഞുവയ്ക്കട്ടെ: യേശുവിനെ പിതാവേ എന്ന് വിളിക്കുന്നത് ദൈവശാസ്ത്രപരമായി ശരിയല്ല. അങ്ങനെ ഒരു പ്രയോഗം ചില സ്ഥലങ്ങളിലുണ്ട്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ