ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളിൽ ആത്മീയത ദൈവാശ്രയബോധമാണ്.
അവിടെയേ സമാധാനമുണ്ടാകൂ, ആത്മീയസ്ഥിരതയുണ്ടാകൂ.
സമീപനങ്ങളിൽ അത് വിവേകത്തിലേക്കു നയിക്കും.
വിവേകം ശാന്തമായ ജാഗ്രത വളർത്തുമ്പോൾ, വിവേകശൂന്യത സംശയം ജനിപ്പിക്കുകയും പതുക്കെ അരക്ഷിതാവസ്ഥ വളർത്തുകയും ചെയ്യും.
ദൈവാശ്രയബോധത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന ആളുടെ പ്രവൃത്തികളിൽ സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടാവും, അതിരുകൾ തീർക്കാതെ നന്മയുടെ പ്രവൃത്തികൾ അവരിൽ ഉണ്ടാകും.
ദൈവാശ്രയബോധമുള്ളവർ പ്രത്യാശയിൽ ജീവിക്കും, വിശ്വാസവും ഭക്തിയും തനിമയുടെ പുറം മോടിയാക്കുന്നവർ എങ്ങുമെവിടെയും തകർച്ച കാണും.
അവരുടെ പ്രാർത്ഥന സമഗ്രവും മിതത്വമുള്ളതുമായിരിക്കും, കാരണം അവർക്ക് അത് ഒരു ഹൃദയഭാഷയാണ് വ്യവസ്ഥയല്ല.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ