ദേവാലയം

ദൈവത്തിന്റെ മഹത്വമെന്താണ്? അത് ദൈവത്തിന്റെ സൗന്ദര്യമാണ്. ദൈവത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം നന്മയാണ്. 

ദൈവമഹിമ സൃഷ്ടികളിൽ തെളിയുന്നത്, ആ നന്മ ഫലമായി സൃഷ്ടിവസ്തുക്കളിൽ വളർന്നു പുഷ്പിക്കുമ്പോഴാണ്. ചുറ്റുമുള്ള സൃഷ്ടപ്രപഞ്ചത്തെ കണ്ടുകൊണ്ട് 'ദൈവമേ നിന്റെ വാസസ്ഥലം എത്ര മനോഹരം' എന്ന് പറയാൻ ഇനിയും നമ്മൾ പരിശീലിച്ചിട്ടില്ല. ദേവാലയത്തിന്റെ തൂണുകളുടെ സൗന്ദര്യത്തിലും താഴികക്കുടങ്ങളുടെ ഗാംഭീര്യത്തിലും 'ദൈവമഹിമ കാണുന്ന ദൗർഭാഗ്യത്തിലാണ് നമ്മൾ. ദൈവത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിന് യോജിക്കാത്തതും  ദൈവം ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലാത്തതുമായ സംവിധാനമാണ് 'ദേവാലയം.' ആകാശവും ഭൂമിയും നിറഞ്ഞു വ്യാപരിക്കുന്ന നിനക്കായി ഞാൻ ഇതാ ഒരു വാസസ്ഥലം പണിതിരിക്കുന്നു എന്ന് പറയുന്ന സോളമന്റെ വാക്കുകളിൽത്തന്നെ അതിന്റെ അർത്ഥശൂന്യതയുമുണ്ട്. പണിതെടുത്ത ദേവാലയത്തെ, 'ഇത് മോശ അന്ന് കൂടാരത്തെക്കുറിച്ച് കല്പിച്ചതു പോലെയാണെന്ന്' പറഞ്ഞു ദൈവഹിതമാക്കുന്നതോടെ ദൈവം ദേവാലയത്തിൽ അടക്കപ്പെടുന്നു. 'ഇതാ ദൈവത്തിന്റെ വാസം നമുക്കിടയിൽ'  എന്ന അനുഭവം കൂടാരത്തെക്കുറിച്ചോ ദേവാലയത്തെക്കുറിച്ചോ മാത്രമാക്കിത്തീർത്തത്തിന്റെ ഫലം ദൈവം സാധാരണക്കാർക്ക്  അസ്പർശ്യമായി എന്നതാണ്.

യഥാർത്ഥ ദേവാലയം നമ്മളെയെല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ക്രിസ്തുശരീരമാണ്. അതിനു മനോഹാരിത നൽകുന്ന രത്നങ്ങളും അമൂല്യമായ കല്ലുകളും നമ്മിൽ വളർന്നിട്ടില്ല പുണ്യങ്ങളാണ്. അവയിലാണ് ദൈവമഹിമ തിളങ്ങുന്നത്. ജീവൻ പകരുന്ന ത്യാഗപ്രവൃത്തികളും പ്രാർത്ഥനകളും ക്രിസ്തു-അൾത്താര സത്യമാക്കുന്നു. ജീവൻ പകരുന്ന ശൂന്യവത്കരണങ്ങളിൽ ക്രിസ്തു-ബലിയും യാഥാർത്ഥ്യമാകുന്നു. ബലികൾ മൃതമായ അനുഷ്ടാനമാകുമ്പോൾ ദേവാലയം വിഗ്രഹമാകും. 

ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ അതിരുകളും നിബന്ധനകളും നിശ്ചയിച്ചുറപ്പിച്ച നമുക്ക് ദേവാലയഭിത്തികൾ സുരക്ഷിതമായ അലങ്കാരമാവും. സ്വർഗ്ഗകവാടത്തിന്റെ താക്കോലുകൾ കൈവശം വച്ചിരിക്കുന്നെന്ന ദേവാലയ അഹന്ത  ക്രിസ്തു തന്നെ തച്ചുടച്ചതാണ്.