വിശ്വാസം, പൗരോഹിത്യം, സഭ

"Tell me by what right of justice do you hold these Indians in such a cruel and horrible servitude? On what authority have you waged such detestable wars against these people who dwelt quietly and peacefully on their own lands? Wars in which you have destroyed such an infinite number of them by homicides and slaughters never heard of before. Why do you keep them so oppressed and exhausted, without giving them enough to eat or curing them of the sicknesses they incur from the excessive labor you give them, and they die, or rather you kill them, in order to extract and acquire gold every day."

തദ്ദേശീയരായ ലാറ്റിൻ അമേരിക്കൻ മനുഷ്യരെ ചൂഷണം ചെയ്യുകയും അടിമകളായി പണിയെടുപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത കുലീനരായ സ്പാനിഷ് ക്രിസ്ത്യാനികളോട് Antonio de Montesinos പ്രസംഗമധ്യേ ചോദിച്ചതാണ്. നിയമിതമാക്കിത്തീർത്ത, ആധിപത്യത്തിന്റെയും, അടിച്ചമർത്തലിന്റെയും, അനീതിയുടെയും അത്തരം കീഴ്വഴക്കങ്ങളെ പാപമോചനത്തിനർഹമല്ലാത്ത പാപങ്ങൾ എന്ന് Bartolomé de las Casas വിളിച്ചത് അനേകം 'വിശ്വാസികളുടെ' കോപത്തിനിരയാക്കി. 

മൂന്നു നൂറ്റാണ്ടോളം നീണ്ട പ്രയത്നത്തിന്റെ ഫലമായാണ് തദ്ദേശീയരുടെ ന്യായമായ നിലനിൽപ് അവർക്ക് അവകാശമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടത്. ദൈവരാജ്യവും നീതിയും വാഗ്ദാനം ചെയ്ത ക്രിസ്തുവിൽ തന്നെ വിശ്വസിച്ചു പോന്നവർക്ക്, പതിവായി പദവിക്കൊത്ത സ്ഥാനങ്ങളിൽ ഗമയോടെയിരുന്നു ബലിയിൽ പങ്കെടുത്തവർക്ക്‌, എങ്ങനെയാണ് റെഡ് ഇൻഡ്യാക്കാരുടെമേൽ അത്തരം ക്രൂരത കാണിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്? അവർക്കിടയിൽ ശുശ്രൂഷ ചെയ്ത ഭൂരിപക്ഷം പുരോഹിതർക്കും അതിൽ തെറ്റൊന്നും കാണാൻ കഴിയാതിരുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്? കച്ചവടവും അത്യാഗ്രഹവും പ്രധാനപ്രേരകങ്ങളാകുമ്പോൾ മതവും വിശ്വാസവും അതിനുവേണ്ടി തിരുത്തിയെഴുതപ്പെടും.

സാമ്രാജ്യത്വം, സിംഹാസനം, രാജത്വം, അധികാരഭ്രാന്ത്, ആധിപത്യം, വിധേയത്വം തുടങ്ങി ക്രിസ്തുവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്തവയൊക്കെ പ്രധാന ഘടകങ്ങളാക്കി നടത്തപ്പെടുന്ന അഭ്യാസങ്ങളെ ദൈവാരാധനയെന്ന് ക്രിസ്തു വിളിക്കില്ല.

ത്യാഗമില്ലാതെ ബലിയില്ല, അവ ശൂന്യമായ അനുഷ്ഠാനമാണ്.

ദൈവത്തിന്റെ കാണപ്പെടുന്ന രൂപമായ ചക്രവർത്തി, ചക്രവർത്തിയുടെ അധികാരങ്ങൾ നിവർത്തിയാക്കാൻ നിയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഔദ്യോഗിക സ്ഥാനക്കാർ (മതഘടന രൂപാന്തരം നൽകി ആ സ്ഥാനത്തു പുരോഹിതർ), ജനത്തിനും സിംഹാസനത്തിനുമിടയിൽ നിൽക്കുന്ന മധ്യവർത്തികൾ ... ഈ ഘടന ക്രിസ്തുവിന്റെ ദൈവരാജ്യ സങ്കല്പത്തിലില്ല. സ്വയം ശൂന്യവത്കരണമാണ് ക്രിസ്തുവിന്റെ പൗരോഹിത്യം. ദൈവജനം ക്രിസ്തുവിൽ വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതും ആ പൗരോഹിത്യത്തിലേക്കാണ്. ഈ ബലിയുടെ ദൈവജനത്തിലെ ശുശ്രൂഷകൻ മാത്രമാണ് പുരോഹിതൻ. യഥാർത്ഥത്തിൽ, ദൈവജനത്തിൽ സന്നിഹിതനായിരുന്നുകൊണ്ട് ബലിയർപ്പിക്കുന്നത്, ആരാധിക്കുന്നത് ക്രിസ്തുവാണ്.

സാമ്രാജ്യത്വഘടന വിശ്വാസത്തിലും സഭാസംവിധാനത്തിലും ആരാധനയിലും വേണ്ടവർ, പുരോഹിത കേന്ദ്രീകൃതമായ സഭാശാസ്ത്രം മുറുകെപ്പിടിക്കും. ദൈവജനമെന്ന അനുഭവം ക്രിസ്ത്വാനുഭവമാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർ, ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങൾക്കപ്പുറം ദൈവജനത്തിനിടയിൽ ദൈവ സാന്നിധ്യത്തിന്റെയും, കരുണയുടെയും, നീതിയുടെയും സാന്നിധ്യം പ്രകടമാക്കാൻ കൃപയിൽ ആശ്രയിച്ചു പ്രയത്നിക്കും.

കിരീടധാരിയായ ക്രിസ്തുവിന്റെ രാജരൂപവും, വിശ്വാസത്തിലെ സൈനിക രൂപകങ്ങളും മാറിപ്പോകാതെ സുവിശേഷമെന്താണെന്നു മനസിലാക്കാൻ സാധ്യമല്ല. അല്ലാതെ വിശ്വാസത്തെയോ പൗരോഹിത്യത്തെയോ സഭയെയോ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഹൃദയത്തിനനുസൃതമായി രൂപീകരിക്കാനോ കഴിയില്ല. അധികാരഭ്രാന്ത്, ആധിപത്യം, കാർക്കശ്യം, പക, തുടങ്ങിയവ സൃഷ്ടിക്കുന്ന കൃപാരാഹിത്യവും, സഭയിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന മൃതാവസ്ഥയും തിരിച്ചറിയപ്പെടാനാവാത്ത വിധം അന്ധമായി തീർന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്? നിയമവും ആരാധനയും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും ക്രിസ്‌തുവിനേക്കാൾ വലുതല്ല എന്ന് അറിയാൻ ഇനിയും വൈകുമോ? അറിയാമായിരുന്നിട്ടും അതിന് അനുവദിക്കാത്ത അഹങ്കാരവും അധികാരബോധവും മർക്കിടമുഷ്ടിയും സ്വയം തീർക്കുന്ന വിഗ്രഹത്തിനു കാഠിന്യമേറ്റുകയാണ്.