നല്ലിടയൻ ആടുകൾക്ക് വേണ്ടി ജീവൻ നൽകുന്നു എന്നത് വെച്ചാണെങ്കിൽ മാത്രം ഇടയന്റെ പ്രതീകം ക്രിസ്തീയ നേതൃത്വത്തിനു യോജിച്ചതാകും. 'ഇടയനും രാജാവും' രൂപകങ്ങൾ 'ശുശ്രൂഷകർ' എന്ന അടിസ്ഥാന സ്വഭാവത്തിന് വഴി മാറേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. അവിടെയെ പ്രവാചകത്വവും പൗരോഹിത്യവും രൂപപ്പെടുന്ന സത്യത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും നന്മയെയും സൗന്ദര്യത്തെയും അറിയാനാവുന്ന നവീകരണ രീതികൾ ക്രിസ്തുചൈതന്യത്തിൽ സ്വീകരിക്കുവാൻ കഴിയൂ. ധ്രുവീകരണ സ്വഭാവമുള്ള ദൈവചിത്രങ്ങളും യാഥാസ്ഥിതിക സഭാരൂപങ്ങളും മൗലികമായ വിശ്വാസശൈലികളുമാണ് ഗ്രീക്ക് തത്വശാസ്ത്രത്തിലെ നരവംശശാസ്ത്രത്തിലൂന്നിയ സാന്മാര്ഗികതയും വിടുതൽ പ്രവണതകളുമാണ് നവീകരണമായി ചേർത്തുപിടിക്കപ്പെട്ടത്. നന്മ, പരസ്പര ശുശ്രൂഷ, ദൈവിക സൗന്ദര്യം, അവ നൽകുന്ന വിശാലതയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിവ സഭയുടെ (എന്നാൽ നമ്മുടെ) സ്വഭാവമായി കണ്ടുകൊണ്ട് അതാഗ്രഹിക്കാനും യാഥാർഥ്യമാക്കുവാനും പോന്ന നവീകരണ ശ്രമങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്. 'സ്വയം' ത്യജിക്കുക എന്നത് ഇതിലെ വലിയ അപകടമാണ്. 'സ്വയം' ഏല്പിച്ചു തരുന്ന അധികാരങ്ങളും, സുഖങ്ങളും, 'പാരമ്പര്യങ്ങളും,' സംസ്കാരങ്ങളും പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളും ദൈവരാജ്യത്തിനു അതിര് നിശ്ചയിക്കുന്നവയാണ്. ഈ സ്വയമൊന്നും തന്നെ ശുശ്രൂഷക്ക് ഇടം നൽകാത്തതാണ്. 'സിംഹാസനം' പോലെ ക്രിസ്തീയ നേതൃത്വത്തിന് അനുചിതമായ മറ്റൊരു വാക്കുണ്ടോ എന്നത് സംശയമാണ്. എങ്കിലും ആ വാക്കു തന്നെ ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നത് ക്രിസ്തുവിനെ മനസിലാക്കാൻ ഒരു സഭയായിത്തന്നെ നമ്മൾ പരാജയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ അടയാളമായി കാണണം.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ