മുന്നോട്ടുള്ള വഴികൾക്കായി

എണ്ണമറ്റ സമൂഹമാധ്യമ പ്രാർത്ഥനാ (ആത്മീയ) ഗ്രൂപ്പുകളിൽ പ്രാർത്ഥനാചൈതന്യമില്ലാത്ത 'പ്രാർത്ഥനകളും' ക്രിസ്തുചൈതന്യമില്ലാത്ത പോസ്റ്റുകളും വർദ്ധിക്കുന്നതിന് കാരണമെന്താണ്?

ദൈവത്തേക്കാളേറെ മാലാഖാമാർക്കും മറ്റും പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന, പുതിയതരം സംരക്ഷണ ഉപാധികളാകുന്ന, വർഷങ്ങളിലേക്കു കൃപയുടെ 'ഉറപ്പ്' നൽകുന്ന കരാർ പ്രാത്ഥനകളുടെ ഉറവിടങ്ങൾ എവിടെയാണ്?

പ്രാർത്ഥനകളും ദൈവം തന്നെയും ഉപയോഗിക്കാവുന്ന സൂത്രവാക്യങ്ങളാകുന്നതിലെ ആത്മീയ ശൂന്യത എത്രമാത്രമാണ്?

സ്‌ക്രീനുകളിൽ പ്രത്യക്ഷനാക്കപ്പെടുന്ന ദൈവം വ്യക്തികൾക്കും സഭക്കും സമൂഹത്തിനും ജീവൻ പകരുന്നവയാണോ അതോ entertainment industry ആയി ചുരുങ്ങുന്നോ?

ശരീരത്തെ പീഢിപ്പിക്കുന്ന സമീപനങ്ങൾ ആത്മീയതയല്ല എന്ന് സഭ പഠിപ്പിക്കുമ്പോഴും, ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന അത്തരം തെറ്റായ അനുഷ്ഠാനങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നവർ 'മനുഷ്യനെ'ക്കുറിച്ചും ദൈവത്തെക്കുറിച്ചും എന്ത് ധാരണകളാണ് സൂക്ഷിക്കുന്നത്?

സമൂഹം വിശ്വസിക്കുന്നതെന്ത്? പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതെന്ത്? എന്നതുപോലെ തന്നെ പ്രധാനമാണ് എന്തുകൊണ്ട് അത്തരത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അത്തരം പ്രാർത്ഥനകളെ ആശ്രയിക്കുന്നു എന്നത്. ആ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ തുറവിയുണ്ടെങ്കിൽ, മുന്നോട്ടുള്ള ശരിയായ വഴികൾക്കായി ആത്മാവിന്റെ പ്രചോദനങ്ങൾ ലഭിക്കും. എങ്കിലേ, ജീര്ണതകളിൽ നിന്ന് മുക്തമായി, വൈകാരിക ചൂഷണങ്ങളെ ചെറുത്തുകൊണ്ട്  ഇന്ന് ആവശ്യമായ ആത്മീയത കണ്ടെത്തുവാനും പരിശീലിപ്പിക്കുവാനും കഴിയൂ.