കായേൻ ഒരു ഭയങ്കര ഭക്തനായിരുന്നു. മുറ പോലെ നിഷ്ഠയോടെ ബലിയർപ്പിച്ചു പോന്ന ഒന്നാം തരം ഭക്തൻ. ആബേലിന്റെ കഴുത്തു ഞെരുക്കി കുനിച്ചു നിർത്തി അയാൾ സൗമ്യമായി പറഞ്ഞു: നമ്മൾ സഹോദരരാണ്, ഐക്യത്തിലും സ്നേഹത്തിലും കഴിയേണ്ടവർ. നീയും കറ്റഎടുത്താൽ പോരായിരുന്നോ? നീയെന്തിനാണ് ആടിനെ എടുത്തത്? ഒരേ പോലെ ബലിയർപ്പിക്കാരുന്നല്ലോ, നിനക്കെന്തോ മാനസിക പ്രശ്‌നമാണ്‌.
കുഞ്ഞുമക്കളെല്ലാംകൂടെ ഒരു പുതിയ കളി കളിക്കുകയാണ്. തീക്കൊള്ളി കൊണ്ട് കുത്തുക കൽചീളുകൊണ്ടു എറിയുക തുടങ്ങിയവയാണ് കളിയിലുള്ളത്. ആഹാ! പുതിയ ഓരോ കളികൾ! താരങ്ങളും, വെളിച്ചപ്പാടും, കുതിരപ്പോരാളികളും ഒക്കെ കണ്ടുകൊണ്ടുനിന്നു. കണ്ടു രസിക്കുന്ന കാരണവരെ പിണക്കരുതല്ലോ! പിന്നെ തല മൂത്ത കാരണവരെല്ലാം കൂടെ അങ്ങ് തീരുമാനിച്ചു, പിള്ളേരെല്ലാം ഒരു വശത്തു നിന്ന് വായുവിൽ കുത്തുക, വായുവിലേക്ക് എറിയുക. താരങ്ങളും, വെളിച്ചപ്പാടും, കുതിരപ്പോരാളിയും ഏറ്റു പറഞ്ഞു. അതേ അതാണ് വേണ്ടത്.
വേലക്കാർ ചിലർ അടക്കം പറഞ്ഞു " ഞങ്ങൾക്കീ മനഃശാസ്ത്രം ഒന്നും അറിയത്തില്ലാത്തതു കൊണ്ട് മനസുകൾ എങ്ങനെ പ്രവർത്തിക്കുമെന്ന് അറിയില്ലല്ലോ." പണ്ട് പോളിടെക്നിക്കിലൊന്നും പഠിക്കാത്തതുകൊണ്ടു യന്ത്രങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനമറിയാതെ പോയ കോൺട്രാക്ടറുടെ കഥ പോലെയാണത് (തലയണ മന്ത്രം - ശ്രീനിവാസൻ, മാമുക്കോയ).
കൊട്ടാരത്തിൽ അനുമതിയില്ലാതിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ ആശാരി പണികഴിഞ്ഞു പോവുകയായിരുന്നു. അവർ ദൈവത്തെയും പരാജയപ്പെടുത്തിക്കളഞ്ഞല്ലോ അയാൾ പറഞ്ഞു. ഏതായാലും പെസഹായ്ക്കു ഒരു പുതിയ മേശ വേണമെന്ന് അവർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ