സിനഡിന്റെ വീക്ഷണം കുറേക്കൂടി വിസ്തൃതമായതും യാഥാർത്ഥ്യബോധമുള്ളതുമാകുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.
ക്രിസ്തീയം, മാനവീയം, വിശ്വസനീയം, ആധികാരികം എന്നീ തലങ്ങൾ സഭക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് വീണ്ടടുക്കാൻ ആത്മാർത്ഥമായ വിചിന്തനത്തിനു തയ്യാറായേ മതിയാകൂ. സംഘടിതസംവിധാനങ്ങൾക്കപ്പുറം ക്രിസ്തുചൈതന്യത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ സ്വയം കാലഹരണപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു സമ്മേളനം മാത്രമായി സിനഡ് ചുരുങ്ങും.
മാനുഷികമായ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും കടമകളും നിവർത്തിയാക്കിക്കൊണ്ടാണ് ദൈവിക കൃപ പ്രവർത്തിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കേണ്ടത്. കൃപ പ്രവർത്തിക്കുന്നതും, അത്തരം ആത്മാർത്ഥമായ കൃത്യനിർവഹണങ്ങളിലൂടെ മാത്രമാണ്. കഠിനഹൃദയരായിരുന്നു കൊണ്ട് ദൈവകൃപ ശക്തമായി ഇടപെടുന്നതിനായി പ്രതിച്ചതു കൊണ്ട് ദൈവത്തെക്കൂടി പരിഹസിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഐക്യം എന്നത് ഒരു 'ശക്തി' ആയി വന്നു ചേരുന്ന ആത്മാവല്ല. ഐക്യം, അനുസരണം, തുറവി എന്നിവ സുതാര്യതയിലേ ജനിക്കൂ എന്നത് സാമാന്യബോധമാണ്. 'കുരിശു വരക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന അപ്പന്റെ ശിക്ഷണമല്ല' ഉചിതമായിട്ടുള്ള രൂപകം. അപ്പനെയും സഹോദരരേയും പരസ്പരം അറിയാൻ കഴിയുന്ന അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കുന്ന അവസ്ഥയാണ് യാഥാർത്ഥത്തിലുണ്ടോ എന്നാണ് പരിശോധിക്കേണ്ടത്. എന്തുകൊണ്ട് നമ്മൾ സുതാര്യതയെ ഭയക്കുന്നു എന്നത് സഭക്കു മൊത്തമായുള്ള ആശങ്കയാണ്.
മാത്രമല്ല, നിർണ്ണായക വിഷയങ്ങളിൽ സിനഡുകൾ പറഞ്ഞവയെക്കാൾ, മൗനമായിരിക്കുന്ന തലങ്ങൾ സഭാംഗങ്ങളും പൊതുസമൂഹവും കാര്യമായി നിർവചിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു എന്നത് സൂക്ഷ്മതയോടെ കാണുകയും വിവേകത്തോടെ പ്രതികരിക്കേണ്ടതുമാണ്. കോവിഡനന്തര സമൂഹം, പ്രത്യേകിച്ച് യുവതലമുറ കടന്നു പോകുന്ന അവസ്ഥകൾ (ബൗദ്ധികവും അസ്ത്വിത്വപരവുമായ) സഭാശരീരം കടന്നു പോകുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. അവയെ പഠിക്കാനും സംഘര്ഷങ്ങളെയും സമ്മർദ്ദങ്ങളെയും തിരിച്ചറിയാനും സഭക്ക് കഴിയണം. ഉടമ്പടികൾക്ക് പരിഹരിക്കാവുന്നതല്ല അവ, എന്നാൽ സഭക്ക് ഒരുമിച്ച് കൈപിടിച്ച് കടന്നു പോകാൻ മാർഗ്ഗങ്ങൾ വിവേചിച്ചറിയാൻ കഴിയും. പീഢിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു സമൂഹമായി ക്രിസ്തീയ സമൂഹം പലയിടത്തും മാറുമ്പോൾ സഭാശരീരമെന്ന നിലയിൽ അവരുടെ ജീവിതാവസ്ഥകൾ കാണുന്നതിനും, സേവാശുശ്രൂഷകളിലെ സാക്ഷ്യവും പ്രവാചക ധീരതയും വളർത്തുവാനും എന്ത് ചെയ്യേണ്ടിയിരിക്കുന്നു എന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സഹാനുഭൂതി, ഐക്യം, എന്നിവയൊക്കെ അർത്ഥം സ്വീകരിക്കുന്ന തലങ്ങൾ ഇവയൊക്കെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന കർമ്മപഥങ്ങളിലാണ്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ