ആത്മാവുള്ള വാക്ക്

ഓരോരുത്തർക്കും അവരവരല്ലാതായി തീരുന്ന നിമിഷത്തെക്കുറിച്ചാണ് ഏറ്റവുമധികം ജാഗ്രതയുണ്ടാവേണ്ടത്. ആരെയൊക്കെയോ പ്രീണിപ്പിക്കാനും അനുമോദന വാക്കുകൾ നേടുവാനും സ്വന്തം ആഴങ്ങളെ കുരുതി കൊടുക്കുന്നത് ത്യാഗമല്ല, ആത്മഹത്യയാണ്. പ്രീണിതമാകുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ മൂല്യ നിർണ്ണയത്തിനനുസരിച്ച് സ്വന്തം വാക്കുകളും പ്രവൃത്തികളും രൂപപ്പെടുത്തുമ്പോൾ സ്വന്തം തളിരുകൾ മുരടിപ്പിക്കുകയും വിഷക്കനികൾ പുറപ്പെടുവിക്കുകയും ചെയ്യും. അത് സത്യം, വിശ്വാസം, പുരോഗമനം, പാരമ്പര്യം തുടങ്ങി എന്തുമാവട്ടെ. സ്വന്തം ആഴങ്ങളിലെ ശൂന്യതയിൽ തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവിടെ ചലിക്കുന്ന ആത്മപ്രേരണകളാവട്ടെ നമ്മിലെ ശബ്ദം. ആ ശബ്ദം അറിയാനാവുന്നില്ലെങ്കിൽ ആരുടെയൊക്കെയോ താല്പര്യങ്ങളിൽ കൊളുത്തി വലിക്കപ്പെടുന്നവരായി മാറുന്നത് നമ്മൾ തന്നെ അറിഞ്ഞെന്നു വരില്ല.

കയ്യാഫാസിനും പീലാത്തോസിനും ചെയ്യാമായിരുന്ന പാദസേവയും, ശിഷ്യർക്ക് നൽകിയ പാദശുശ്രൂഷയും തമ്മിലുള്ള അകലം അടിമ നൽകപ്പെട്ട സ്വാതന്ത്ര്യവും സ്വയം പകർന്നു നൽകുന്ന ധീരതയും തമ്മിലുള്ള അകലമാണ്. പരസ്പരം പഴി ചാരുമ്പോൾ സ്വയം ചൂഴ്ന്നു നോക്കേണ്ട സത്യമാണ് സ്വയം അറിയേണ്ടത്.