ശേഖരിച്ചു വെച്ച ഗോതമ്പിൽ നിന്നും ഓരോരുത്തർക്കായി അയാൾ വേണ്ടുവോളം കൊടുത്തു. ചിലർ അത് ഭക്ഷിച്ചു. ചിലർ ഭക്ഷണത്തിനാവശ്യമായതു മാറ്റിവെച്ചു ബാക്കി വിതച്ചു. ചിലർ അത് കുട്ടയിൽ അടച്ചു വെച്ചു. ഗോതമ്പ് വിതരണം നടന്ന ആ ദിവസം ഓരോ വർഷവും കുട്ട അലങ്കാരവും ആഘോഷവും നടന്നു. കഴിക്കാൻ ആവശ്യമുള്ളത് നിശബ്ദനായി കൊടുത്തു തുടർന്നത് വിതച്ചവനായിരുന്നു.
ഗോതമ്പു മണി അഴുകുന്നില്ലെങ്കിൽ അത് ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കില്ല. ഓരോ ദാനവും സ്വന്തം അകക്കാമ്പ് കാണും വരെ അഴുകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കുട്ടയിൽ അടച്ചു സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന ഒന്നും ആർക്കും ഒരു നന്മയും ചെയ്യുന്നില്ല.
പരസ്പരം പരിപോഷിപ്പിക്കാനാകും വിധം സമൂഹങ്ങൾക്കിടയിലും മറ്റു ജീവിവര്ഗങ്ങൾക്കിടയിലും ഒരു ജീവനപരിസ്ഥിതി കാത്തുസൂക്ഷിക്കുകയും, മാറ്റങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ക്രമാനുഗതമായി സ്വയം രൂപാന്തരപ്പെടുകയുമാണ് ആരോഗ്യപരമായ നിലനിൽപിന് ഉചിതം. ഭൂമിയിൽ നിന്ന് മനുഷ്യൻ എങ്ങനെ രൂപപ്പെട്ടുവോ ആ ക്രമങ്ങളാണ് നമ്മുടെ സാംസ്‌കാരിക നിർമ്മിതികൾക്കു പാഠമാകേണ്ടത്. അതിൽ അഴുകുക എന്നത് നാശമല്ല, ജീവദായകമാണ്. സ്വയം സംരക്ഷിക്കുകയും അടച്ചു വയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നവ സ്വയം നശിക്കുകയാണ്. പരിണാമദശയിലും ഏറ്റവും ഉചിതമായിത്തീരുന്നത് ഏറ്റവും നന്നായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടുകൊണ്ടാണ്. ആ രൂപാന്തരത്തിൽ മറ്റു വർഗ്ഗങ്ങളുമായുള്ള സൗഹൃദം വളരെ പ്രധാനമാണ്. ശക്തികൊണ്ട് സ്വയം നിലനിന്നവക്ക് നാശമാണുണ്ടായത്.
കുട്ടകളിൽ അടക്കപ്പെട്ടു സംരക്ഷിക്കുന്നവ സൃഷ്ടിക്കുന്നത് ശൂന്യതയാണ്, അതുകൊണ്ടുതന്നെ പകരുന്നത് ദുഷ്ടതയും.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ