പരാതികളോടുള്ള സംഭാഷണം: കൃപാവഴി

പരാതികളില്ലാത്തവരില്ല; എന്നാൽ ഈ പരാതികൾ പറഞ്ഞുതരുന്ന നമ്മിലെ സത്യങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കാൻ ചിലപ്പോൾ നമുക്ക് കഴിയാറില്ല. ദൈവം അവയെല്ലാം അറിയുന്നു എന്ന അനുഭവം വലുതാണ്. ആ ബോധ്യത്തിൽ നിന്ന് വരുന്ന പ്രതികരണങ്ങൾ നന്ദിയുടെയോ, നിറവിന്റെയോ ആനന്ദത്തിന്റെയോ  ആശ്വാസത്തിന്റെയോ ഒക്കെയാകാം. എന്നെ അറിയുന്നതിന്, കൂടെയുള്ളതിന് ഒത്തിരി നന്ദി എന്ന ചില ആത്മാർത്ഥ പ്രതികരണങ്ങളിലാണ് പ്രാർത്ഥന. അത് വാക്കുകളിലോ ചെറുപുഞ്ചിരിയിലോ കണ്ണുനീരിലോ ആകാം. പ്രാർത്ഥനയുടെ ആഴം എന്നതും ഇത്തരം അനുഭവം ആണ്. നമ്മളും ദൈവവും ഒരുമിച്ചു പ്രവർത്തിക്കുകയും പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ. അപ്പോൾ അനുദിന പ്രവൃത്തികളിലും പ്രാർത്ഥനയുണ്ടാകും. ഏകാന്തതയിലും വേദനയിലും നിരാശയിലും ദൈവസ്പർശം അനുഭവവേദ്യമാവുകയും ചെയ്യും.

ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹം ഓരോ ദിവസവും പുതുതാണെന്നതു പോലെതന്നെ  ഈ അനുഭവവും അനുദിനപ്രക്രിയയാണ്. ജീവന്റെ അവസ്ഥ നമ്മിലുണ്ടെങ്കിലും പല ജീവിതസാഹചര്യങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുമ്പോൾ കൃപാനിറവിൽ എല്ലാം നേരിടുവാൻ എപ്പോഴും കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല, വ്യക്തിപരമായ കുറവുകളും, വിങ്ങലുകളുമാവാം കൂടുതൽ അവയുമായി സമ്പർക്കത്തിലാവുന്നത്.  അതുകൊണ്ട്  നീരസം, ദുഃഖം, നിരാശ തുടങ്ങിയവ അവ പുറപ്പെടുവിച്ചേക്കാം. കൃപാപ്രവൃത്തികളെ അനുവദിക്കുന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് ഇവയുടെ പ്രതിഫലനങ്ങൾ നമ്മെ സ്വാധീനിച്ചേക്കാം. അവയെ നമ്മൾ വേണ്ടവിധം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ ശ്രദ്ധ ഈ വിങ്ങലുകളിലേക്കാവും, കൃപ നമ്മിൽ പ്രകടമാകാതിരിക്കുകയും ചെയ്യും. കൃപയില്ലാത്തതുകൊണ്ടല്ല. 

ദൈവസ്പർശത്തിലുള്ള നിറവിന്റെ പ്രകടരൂപമായാണ് സ്തുതിയും ആരാധനയും വരേണ്ടത്,  എന്നാൽ ആ നിറവിന് നമ്മിലെ വേദനകളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന ദൈവജീവൻ നമ്മിൽ കണ്ടെത്തണം. നമ്മുടെ പരാതികളെ നമുക്ക് മുമ്പിൽ അഴിച്ചു വെച്ച് ആത്മവിചിന്തനം നടത്തണം. സഹായവും ശക്തിയും ആവശ്യമായിരിക്കുന്ന മേഖലയിൽ അവ ആഗ്രഹിക്കാം, തിരുത്തലുകൾ വേണമെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നവ തിരുത്താൻ സഹായം തേടാം, ക്ഷമിക്കേണ്ടതായവ ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയട്ടെ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു പ്രാർത്ഥിക്കാം. അപ്പോൾ ദൈവവും നമ്മളും ഒരുമിച്ച് നമ്മെത്തന്നെ പുനർനിർമ്മിക്കുവാനുള്ള ഒരു പ്രവർത്തനം നമ്മുടെ ആത്മീയതയിൽ നമുക്ക് ലഭിക്കും. അത് വലിയ നിറവ് നൽകുകയും ചെയ്യും. സമർപ്പണവും വിട്ടുകൊടുക്കലും ഒക്കെ അതിലെ ആഴമാണ്. അതിൽ ലഭിക്കുന്ന ജീവസ്പർശത്തിലേ ഉള്ളിൽ ആനന്ദവും സമാധാനവും നിറയൂ. അതാണ് സ്തുതിക്കാനും ആരാധിക്കാനും ഉൾപ്രേരണ നൽകുന്നത്. അവയില്ലാത്ത സ്തുതികൾ വാക്കുകൾ മാത്രമാണ്. എന്നാൽ അവ ഹൃദയത്തിന്റെ പ്രകാശമാകുമ്പോൾ അത് നമ്മെ നയിക്കുന്ന വെളിച്ചമാകും. 

ജീവസ്പർശം

ജീവനു വേണ്ടിയും ദൈവസാന്നിധ്യത്തിനു വേണ്ടിയും ആഗ്രഹിക്കുന്നവരുടെ അടുത്ത് പടം ഷെയർ ചെയ്‌താൽ വഴി തുറക്കുന്ന ദൈവങ്ങൾഎത്താറില്ല, കാരണം അവർ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നത് വിലകെട്ട കൃപയാണ്. ജീവസ്പർശം നൽകാൻ വിലകെട്ട കൃപകൾക്കു കഴിയില്ല. കൃപക്ക് ദൈവാശ്രയത്തിന്റെ ആഴം എന്ന വലിയ വിലയുണ്ട്. തകർച്ചയിലും രോഗത്തിലും മരണസമയത്തും ജീവസ്പർശവും ആശ്വാസവും നൽകാൻ ജീവിക്കുന്ന ദൈവത്തിനേ കഴിയൂ.

ഒരു ഹീറോയെപ്പോലെ വന്നിടപെടുന്ന ഒരു മാന്ത്രിക ദൈവസങ്കൽപ്പം ആകർഷകമാണ്. എന്നാൽ ആ വിധത്തിലല്ല ദൈവം പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. സൃഷ്ടികളുടെ സ്വതസിദ്ധമായ ഗുണങ്ങളിലൂടെയും പ്രക്രിയകളിലൂടെയുമാണ് ദൈവം തന്റെ പ്രവൃത്തി തുടരുന്നത്. മനുഷ്യർക്ക് മനുഷ്യസഹജമായ ഗുണങ്ങളിലൂടെയും പരസ്പരമുള്ള കരുതലിലൂടെയുമാണ് ദൈവസാന്നിധ്യവും പ്രവൃത്തിയും നമ്മൾ അറിയുന്നത്.

ദൈവപ്രവൃത്തിയെയും ആ ജീവനെയും നന്ദിയോടുകൂടെ വിശ്വാസത്തോടെ വ്യക്തിജീവിതത്തിലേക്കു കൊണ്ട് വരികയെന്നതാണ് സംരക്ഷണയുടെയും പരിപാലനയുടെയും അനുഭവം. ചില പ്രാർത്ഥനകൾക്കും ചിത്രങ്ങൾക്കും സംരക്ഷണ ശക്തിയുണ്ടെന്ന ധാരണ ദൈവികമല്ല. പ്രാർത്ഥിക്കണം, ദൈവത്തിലാശ്രയിക്കണം, ജീവൻ നൽകുന്നത് ദൈവമാണ് പ്രാർത്ഥനാമന്ത്രങ്ങളല്ല.

"തിരുരക്തം കൊണ്ട് ഞാൻ എന്നെ കുത്തി വയ്ക്കുന്നു " എന്ന് കഴിഞ്ഞ വർഷം ഫിലിപ്പീൻസിൽ ആരോ പ്രചരിപ്പിച്ചത് 'ഫ്രാൻസിസ് മാർപാപ്പ പറഞ്ഞത്' എന്ന പേരിൽ വളരെയേറെ പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു തെറ്റിദ്ധാരണ പരത്തുന്നുണ്ട്. തിരുരക്തം നമ്മിലേക്ക് ചൊരിയപ്പെട്ട ദൈവികജീവന്റെ അടയാളമാണ്. അത് ഇൻജെക്ഷൻ പോലെ കടന്നു വന്നു അണുനശീകരണം നടത്തുമെന്നത് ഭാവനപരമാണ്. അത്തരം ഭക്തി രൂപങ്ങൾ വിശ്വാസത്തിനെന്നു മാത്രമല്ല ദൈവപ്രവൃത്തികൾക്കും തടസ്സമാവുകയാണ്. അറിവും സാമൂഹികബോധവും പകർന്നു നൽകുന്ന ഓരോ നിർദ്ദേശവും പ്രധാനമാണ്, ദൈവഹിതമാണ്. ദൈവം അത്തരത്തിൽ നൽകുന്ന പ്രചോദനങ്ങളെ മാറ്റി നിർത്തുന്നത് ഏതു ഭക്തിയുടെ പേരിലാണെങ്കിലും ശരിയായതല്ല.ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എങ്ങേനെയാണെങ്കിലും ജീവിക്കും എന്ന് കരുതുന്നതും വിശ്വാസത്തിന്റെ അടയാളമല്ല.

ദൈവം നമുക്ക് അരികെയുണ്ട്, ജീവിച്ചാലും മരിച്ചാലും. ആ ജീവസ്പർശം നമുക്ക് കരുത്തും സാന്ത്വനവുമാണ്. ജീവൻ ദൈവത്തിൽ സുരക്ഷിതമെന്ന ബോധ്യത്തിൽ നമ്മുടെ ചോദ്യങ്ങൾ അകലും. ഒരു പക്ഷെ ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെ ജീവദായകമായ ഒരു സ്വയംശൂന്യവത്കരണം നമുക്കുമാകും.

"ദുരിതകാലത്തു ഞാൻ കർത്താവിനെ വിളിച്ചു...
കർത്താവേ കരുണ തോന്നണമേ, എന്റെ അകൃത്യങ്ങൾ മായിച്ചു കളയണമേ"
ദൈവം പറഞ്ഞു: അധികാര ലാഭങ്ങൾക്കും സാമ്പത്തിക നേട്ടങ്ങൾക്കുമായി നിങ്ങൾ സാമൂഹികക്രമങ്ങളുമായി ഇഴചേർത്തിരിക്കുന്ന അനീതികൾ തിരുത്തുക എന്നതാണ് മാനസാന്തരം. അവയില്ലാതെ എന്റെ മുമ്പിലെ അർച്ചനകൾ  ഫലം തരില്ല. ഞാൻ സ്നേഹവും കരുണയും ചൊരിയുമ്പോഴും അത് നിങ്ങൾക്ക് അപ്രാപ്യമായിരിക്കും. നിസ്സഹായതയിൽ അനേകർ ഇരകളാകുന്നു എന്നതിൽ ഞാനും നിസ്സഹായനാകുന്നു. അനീതിയുടെ മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ നിങ്ങൾ കെട്ടിയിടുന്നത് എന്റെ കരുണ പ്രവർത്തിക്കേണ്ട നിങ്ങളുടെ കരങ്ങളും ഹൃദയങ്ങളുമാണ്.

ആന്തരികതയുടെ പക്വത

ദൈവസങ്കല്പം ഏതുമാവട്ടെ നമ്മിലുള്ളത്. ഒരു പ്രത്യേക സങ്കല്പവും ഒരു പക്ഷെ പലർക്കും ഇല്ലായിരിക്കാം. എന്നിരുന്നാലും, പ്രശാന്തമായ ഒരു ആന്തരികത ഈ അവസരത്തിൽ നമുക്ക് എല്ലാവർക്കും ആവശ്യമാണ്. ഭീതിയും അനിശ്ചിതത്വവും നിസ്സഹായതയും അനുദിന ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യമാകുമ്പോൾ സമാധാനം നിറഞ്ഞ ഹൃദയവും പ്രത്യാശയും കാത്ത് സൂക്ഷിക്കേണ്ടത് പ്രധാനമാണ്. 

സംഘർഷങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന സമയം നമ്മുടെ തന്നെ ചില ഗുണങ്ങൾ നമ്മെ അനുയാത്ര ചെയ്യണം. അതിൽ പ്രധാനമായ ഒന്നാണ് സത്യം. യഥാർത്ഥ സ്ഥിതി മനസിലാക്കിക്കൊണ്ടേ വേണ്ട കരുതലുകൾ സ്വീകരിക്കുവാൻ കഴിയൂ. സത്യം മനസിലാക്കാൻ ഉൾക്കരുത്തും, അത് നൽകുന്ന മാർഗ്ഗനിര്ദേശങ്ങളുമായി മുന്നോട്ടു പോകുവാനുള്ള ധീരതയും നമുക്ക് വേണം. കുറവുകളേയും സാധ്യതകളെയും പ്രത്യേക താൽപര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി മറച്ചു വെക്കുന്നത് സത്യവിരുദ്ധമാണ്. അതു പോലെ തന്നെ, നന്മ ആഗ്രഹിക്കാത്ത കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾ ഫലം തേടാത്ത ആക്രമണം മാത്രമാണ്. നന്മയെ മുന്നിൽ കണ്ടു കൊണ്ട് സത്യം തുറന്നു കാട്ടേണ്ടത് നീതിയുടെ പ്രവൃത്തിയുമാണ്. ഭയം യാഥാർത്ഥ്യം ഉൾക്കൊള്ളണമെന്നില്ല, സത്യം ഉണ്ടെങ്കിലേ തികഞ്ഞ ജാഗ്രത പുലർത്താൻ കഴിയൂ.

ജാഗ്രത എന്നത് വിവേകവും ആത്മനിയന്ത്രണവും ഉൾകൊള്ളുന്നു. നമ്മെയും അനുദിന ജീവിതത്തെയും വിവേചിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിലേ  അത് സാധ്യമാകൂ. മാസ്ക് ധരിക്കുന്നതിലും അകലം പാലിക്കുന്നതിലും കവലയോഗങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുന്നതുമെല്ലാം ആന്തരികതയുടെ പക്വതയായി കാണാം. നമുക്ക് വേണ്ടി മാത്രമല്ല മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടിക്കൂടി.

എണീക്കുവാനും മുമ്പോട്ട് നടക്കുവാനുമുള്ള കരുത്ത്  നേടുവാനും പകർന്നു കൊടുക്കുവാനും കഴിയേണ്ടതിന് സമചിത്തത, സമാധാനം, പ്രത്യാശ എന്നിവ വളരെ പ്രധാനമാണ്. മനുഷ്യന്റെ ആഴങ്ങളും ദൈവസാന്നിധ്യവും ഒരു പോലെ ഗ്രഹിക്കാൻ ഈ ഗുണങ്ങൾ (സമാധാനം, പ്രത്യാശ, ജാഗ്രത, വിവേകം, ആത്മനിയന്ത്രണം, വിവേചനശക്തി, സത്യം, സമചിത്തത) ആശങ്കയുടെ നാളുകളിൽ നമ്മിൽ ഇടം പിടിക്കട്ടെ.  

ഇടയന്റെ ജീവസ്പർശം

ജീവിതവുമായി സംവദിക്കാത്ത വിശ്വാസം നിർജ്ജീവമാണ്. ജീവിതവും, അതിന്റെ സന്തോഷങ്ങളും പ്രാരാബ്ധങ്ങളും ഒരു വശത്തും വിശ്വാസവും ആചാരങ്ങളും ഭക്തിക്രിയകളും വേറൊരു വശത്തുമായി നിൽക്കുമ്പോൾ ജീവന്റെ ഊർജ്ജം അവ രണ്ടിലുമുണ്ടാവില്ല. ഇവ എങ്ങനെ പരസ്പരം കാണുന്നുവെന്നും പരസ്പരം പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും പരിശോധിക്കേണ്ടത് ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥവും ലക്ഷ്യവും ശരിയായ ദിശയിലെന്ന് ഉറപ്പാക്കാനും ആവശ്യമാണ്. നമ്മളെന്താണോ, അതിൽ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന തിരുവെഴുത്തുകൾ വായിച്ചു ധ്യാനിക്കുവാൻ നമുക്ക് കഴിയണം. അത് ഹൃദ്യവും വൈകാരികവും ബൗദ്ധികവുമായി ഈ ധ്യാനത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നതാണ്‌ ക്രിസ്തു ഇടയനായി നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ വരുന്ന അനുഭവം.

മനുഷ്യന് ലഭിക്കാവുന്ന ചേർത്ത് പിടിക്കലിന്റെ വലിയ ഒരു അടയാളമാണ് ഇടയസങ്കല്പത്തിലെ ബന്ധം. ആശങ്കകളും ഭീതിയും ഒറ്റപ്പെടലും മരണഭയവുമെല്ലാം ചേർത്തുവയ്ക്കപ്പെടുന്നു, ആശ്വസിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. അത് ജീവന്റെ ഉറപ്പാണ്. ആ ഉറപ്പു ലഭിക്കുമ്പോഴേ നമ്മിൽ സമാധാനം നിറയൂ. ജീവഗന്ധിയായ ആ സമാധാനത്തിലേ എന്റേത്

എന്നെയും ഞാൻ എന്റേതിനേയും അറിയുന്നു എന്ന അനുഭവം നമുക്കുണ്ടാകൂ.

ആടുകൾക്ക് വേണ്ടി ജീവൻ അർപ്പിക്കുന്നവനാണ് നല്ല ഇടയൻ. ഓരോ ത്യാഗവീഥിയിലും ഈ ജീവാർപ്പണമുണ്ട്. അവിടെയാണ് ജീവനുള്ള ദൈവം അനുഭവവേദ്യമാകുന്നതും. അവിടെയെ യഥാർത്ഥ ദൈവാരാധനയും ഉണ്ടാകൂ. ആത്മാവിലും സത്യത്തിലും ആരാധിക്കുന്നവർ ഒന്നായിച്ചേരുന്ന തന്റെ ശരീരം തന്നെയാണ് ദേവാലയം എന്ന് ക്രിസ്തുവിനു പറയാൻ കഴിഞ്ഞത് ജീവന്റെ ഉത്സവം അവനിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടാണ്.

നമ്മൾ രൂപപ്പെടുത്തിയ മന്ത്രികദൈവങ്ങൾ അകന്നു പോകുമ്പോൾ, മരണസമയത്തും സമാധാനവും പ്രത്യാശയും പകരാൻ ജീവിക്കുന്ന ദൈവമേ നമ്മുടെ അടുത്ത് നിൽക്കൂ. നല്ല ഇടയൻ തന്റെ ജീവൻ പകർന്നു നൽകുന്നു. മരണം നാശം എന്നതിനപ്പുറം സാന്ത്വനത്തിന്റെയും സമാധാനത്തിന്റെയും ജീവസ്പര്ശമായി അറിയാൻ നമുക്കാകും. മരണത്തെ അങ്ങനെ പകർന്നു നൽകുന്ന ഒരു കടന്നു പോകലാക്കാൻ ഇടയൻ കരുത്ത് നൽകും.

ദൈവം ജീവിക്കുന്നു, അവിടുന്ന് ജീവൻ പകർന്നു നൽകുന്നു.

ഹൃദയത്തിലെ കനിവിന്റെ കരുത്ത്

പണമുള്ളവരേ ജീവിക്കൂ എന്ന അവസ്ഥ മനുഷ്യന്റെ നേട്ടങ്ങളുടെ പരാജയമാണ്; ശാസ്ത്രത്തിന്റെയും മതത്തിന്റെയും. തീരുമാനം എടുക്കാൻ ശക്തിയുള്ളവർ ജീവനും മീതെ രാഷ്ട്രീയവും സാമ്പത്തികവുമായ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് മുൻഗണന നൽകുന്നതിലെ അപകടം കോവിഡ് ദുരന്തത്തിന്റെ ആരംഭകാലം മുതലേ പലരായി സൂചിപ്പിക്കുന്നതാണ്. കൽഹൃദയങ്ങളിൽ ബധിരതയേ നിലനിൽക്കൂ. 

അനേകർ മരിക്കുന്ന സത്യം, കാണാതിരുന്നത് കൊണ്ട് പരിഹരിക്കാവുന്നതല്ല. ആ സത്യത്തെ നേർക്ക് നേർ കണ്ടുകൊണ്ടു തന്നെ പ്രത്യാശ സൂക്ഷിക്കുവാൻ നമുക്ക് കഴിയട്ടെ. മനുഷ്യന്റെ നന്മയിലൂടെയും കൂട്ടായ്മയിലൂടെയും മാത്രമേ നമുക്ക് പിടിച്ചു നില്കുവാനാകൂ. പദ്ധതികൾ രൂപീകരിക്കുന്നതിലും ആളുകളെ ഏകോപിക്കുന്നതിലും, മരുന്നും മറ്റു അവശ്യസാധനങ്ങളുടെ വിതരണത്തിലും ഈ നന്മയും കൂട്ടായ്മയും വളരെ പ്രധാനമാണ്. അധികാരവും  സമ്പത്തും ഏതാനം പേരിലേക്ക് മാത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ഒരു സാമൂഹിക ക്രമത്തിന് ജനങ്ങളുടെ പൊതുവായ നന്മ ആഗ്രഹിക്കാൻ പോലുമാകില്ല. ചിതയെരിയുമ്പോഴും ലാഭസാധ്യത തേടുന്നത് നമ്മൾ മുമ്പിൽ കാണുന്നത് അതു കൊണ്ടാണ്.

നമ്മുടെ മതിലുകൾ തീർക്കുന്ന അരക്ഷിതാവസ്ഥകളെ നേരിടുവാൻ വലിയതുക മുതൽ മുടക്കുള്ള   ആയുധങ്ങൾ നമുക്കുണ്ട്. അവ നമ്മുടെ ജീവനെ നിലനിർത്താൻ ഉപകരിക്കില്ലെന്ന് അടിവരയിട്ടുറപ്പിക്കുന്ന പാഠമാണ് ഈ കാലം നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. രോഗത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യവും അതിന്റെ സാമൂഹിക സാമ്പത്തിക സ്വാധീനങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തത അജണ്ടകൾക്കു വിധേയമാകാതെ ശാസ്ത്രം നൽകട്ടെ. ഹൃദയത്തിലെ കനിവിന്റെ കരുത്ത്  മതങ്ങളും ഉറപ്പിക്കട്ടെ. മരിച്ചാലും അവശരായാലും നമ്മെ പരസ്പരം താങ്ങാൻ നമ്മിലെ നന്മക്കേ  കഴിയൂ.അതിനു കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ ഓരോരുത്തരുടെയും സുരക്ഷാ ഉറപ്പാക്കാൻ ഓക്സിജൻ സിലണ്ടറുകളും മരുന്നുകളും വാങ്ങിക്കൂട്ടാനും ഒളിപ്പിച്ചു വയ്ക്കാനും നമ്മൾ പ്രേരിതരായേക്കാം. പകരം, നമ്മുടെ കരങ്ങളും  ഹൃദയങ്ങളും ഈശ്വരതുല്യമാകട്ടെ. ആ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് ജനത്തെ പ്രചോദിപ്പിക്കുവാൻ മതങ്ങളിലെ സ്വാധീന ശക്തിയുള്ള നേതാക്കൾക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ! ദൈവത്തെ ഒരു മാന്ത്രികനെപ്പോലെ പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ദുരന്തത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കാനാവില്ല. ആ മാന്ത്രിക ദൈവം മറഞ്ഞിരിക്കുകയേയുള്ളു. സൃഷ്ടികളിൽ നല്കിയിട്ടുളള നന്മകളിലൂടെയാണ് ദൈവം പ്രവർത്തനനിരതനാകുന്നത്.   

ഓരോ പുതിയ വാർത്തയിലും ഒരു ഉത്തരം വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്: ഏതൊക്കെ, ആരുടെയൊക്കെ താല്പര്യങ്ങളാണ് സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്. അവ നന്മയുടേതാവട്ടെ എന്ന് മാത്രം ആഗ്രഹിക്കാൻ നമുക്ക് കഴിയണം. 

അവന്റെ ശരീരം യഥാർത്ഥ ഭക്ഷണമാണ്

പുതിയ ലോകത്തിന്റെ നേട്ടങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും ഒരു മ്യൂസിയത്തിലെ കൗതുകങ്ങൾ പ്രത്യേകതയുള്ളതു തന്നെയാണ്. പുതിയതോ പഴയതോ ആവട്ടെ, പലപ്പോഴും നമ്മൾ ചോദിക്കാറുള്ളതാണ് "ഇത് ഓടുന്നതാണോ? പ്രവർത്തിക്കുന്നതാണോ?" ..

യേശു യഹൂദരോട് പറഞ്ഞു "നിങ്ങളുടെ പിതാക്കന്മാർ മരുഭൂമിയിൽ മന്നാ ഭക്ഷിച്ചു എങ്കിലും അവർ മരിച്ചു. ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് നൽകുന്ന അപ്പം എന്റെ ശരീരമാണ്, ഇത് ഭക്ഷിക്കുന്നവർ ജീവിക്കും." എന്റെ ശരീരം യഥാർത്ഥ, ഭക്ഷണവും രക്തം യഥാർത്ഥ പാനീയവുമാണ്." ഭക്ഷിക്കുകയും പാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുക എന്നത് ഒരു ജീവൽപ്രക്രിയയിലെ ഭാഗമാകേണ്ടതാണ്. ക്രിസ്തുശരീരം ഭക്ഷിക്കുന്നവർ, വ്യക്തികളായും സമൂഹമായും, അവിടുന്നു പകർന്നു നൽകിയ ജീവന്റെ സമ്പന്നതയിൽ പ്രവർത്തനപരമാകുന്നുണ്ടോ എന്നത് ധ്യാന വിഷയമാക്കാം.

ആ ശരീരരക്തങ്ങൾ ഒരു കൂദാശയായി വി കുർബാനയിൽ അപ്പത്തിന്റെയും വീഞ്ഞിന്റെയും രൂപത്തിൽ നമുക്ക്  ലഭ്യമാകുന്നു. ക്രിസ്തുവുമായി ഒന്നായി ചേരാനും, ക്രിസ്തുവായി മാറുവാനുമുള്ള കൃപ ഭക്ഷിക്കുന്നതിലൂടെയും പാനം ചെയ്യുന്നതിലൂടെയും നമുക്ക് ലഭിക്കുന്നു.

വാങ്ങി ഭക്ഷിക്കേണ്ടതായ മറ്റൊരു ശരീരം ക്രിസ്തുവിൽ ഒന്നായിരിക്കുന്ന സമൂഹം തന്നെയാണ്. ഓരോരുത്തരുടെയും സുഖദുഃഖങ്ങളും മഹിമയും അപമാനവും ആ ശരീരത്തിൽ പരസ്പരം പങ്കു വയ്ക്കപ്പെടുന്നു. വി. പൗലോസ് ക്രിസ്തുവിനെ അറിഞ്ഞതും തന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനശൈലിയാക്കിയതുമായ സത്യം അതായിരുന്നു. നമ്മൾ ഭാഗമായിരിക്കുന്ന ജീവിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരമാണത്. ജീവിക്കുന്ന ക്രിസ്തു തന്നെയാണ് വിശുദ്ധിയോടും ഭക്തിയോടും കൂടെ സ്പർശിക്കുന്ന മാംസരക്തങ്ങളിൽ. ആ ശരീരത്തോട് ചേർന്ന് നില്കാനാവുന്നില്ലെങ്കിൽ ജീവദായകമായ മരണത്തെ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നെങ്കിലും, ജീവൻ നമ്മിൽ ഇല്ലാതെ നില്കുന്നു. ജീവൻ നിറയേണ്ടിയിരുന്ന നമ്മിൽ അപ്പം ഭക്ഷിച്ച ശേഷവും ജീവരാഹിത്യം നിലനിൽക്കുന്നു.

മനുഷ്യ സമൂഹം മാത്രമല്ല, സൃഷ്ടസമൂഹം മുഴുവനും ഭക്തിയോടെ ഉൾച്ചേരേണ്ടതും അടുത്തുചെല്ലേണ്ടതുമായ  ക്രിസ്തുശരീരമാണ്. സകലതിനും അതതിന്റേതായ  ആന്തരിക മൂല്യമുണ്ട്‌. ഒരു പക്ഷെ ദൈവത്തിനു മാത്രം അറിയാവുന്നതുമാകാം അത്. സകലതും ദൈവത്തെ വെളിപ്പെടുത്തുകയും അവിടുത്തെ മഹത്വം വിളംബരം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. ഓരോരുത്തരുടെയും മഹിമയും വർണ്ണങ്ങളും സുഖദുഃഖങ്ങളും  ചൂഷണവും കണ്ടറിയുവാനും പങ്കു ചേരുവാനും കഴിഞ്ഞെങ്കിലെ ക്രിസ്തുശരീരത്തിലെ ജീവനും മരണവും ഒരേ പോലെ 'ഭക്ഷിക്കുവാനും പാനം ചെയ്യുവാനും' കഴിയൂ.

ദൈവത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവരാകാൻ ക്രിസ്തുവുമായുള്ള ബന്ധത്തിൽ നിന്ന് സ്വീകരിക്കാവുന്ന ക്രിസ്തു മനോഭാവങ്ങളെ നമ്മുടെ സ്വഭാവമാകാൻ ആഗ്രഹിക്കണം. ക്രിസ്തു ശരീരത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം ജീവ സാന്നിധ്യമാണ്. ക്രിസ്തു അപ്പമെന്ന ഒരു വസ്തുവാകുകയായിരുന്നില്ല. തന്നെത്തന്നെ നൽകുകയായിരുന്നു. (കൂദാശപരമായും, അപ്പത്തിന്റെയും വീഞ്ഞിന്റെയും സാദൃശ്യത്തിൽ തന്റെ ശരീരരക്തങ്ങൾ നൽകുന്നു). ജീവന്റെ ആ അപ്പത്തെ അസ്വഭാവിക ശക്തിയുള്ള ഏതോ മെഡലോ ഒക്കെപ്പോലെ കണ്ട്, കാന്തിക ശക്തി കടന്നു വരും പോലെയുള്ള സങ്കല്പങ്ങളിൽ അർത്ഥശൂന്യമാക്കരുത്. ആയുധങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള സങ്കൽപ്പങ്ങൾ ക്രിസ്തു ശരീരത്തിലെ ജീവനെ മനസിലാക്കാൻ ഉപയുകതമല്ല. ഒരു സസ്യത്തിന്റെ വളർച്ചയെ, പൂക്കളുടെ വികാസമോ, പഴങ്ങളുടെ രൂപപ്പെടലോ ഒക്കെ ധ്യാനിച്ച് നോക്കാം. ക്രിസ്തു തന്റെ ശരീരം നൽകിക്കൊണ്ട് തന്ന ജീവനെ കുറേക്കൂടി വ്യക്തതയിൽ അറിയാനായേക്കും.   മനുഷ്യരോടും സഹജീവികളോടും അരികെ നിൽക്കാൻ നമ്മുടെ ശരീരങ്ങളും ജീവദായകമായ യഥാർത്ഥ ഭക്ഷണവും പാനീയവുമാകണം. മരണത്തെ വിലപേശലിനുള്ള കരുവാക്കുന്ന പ്രവാചകരുള്ള ഇതേ കാലത്ത്, അതിലും വളരെയേറെപേർ  ത്യാഗത്തിന്റെയും സേവനത്തിന്റെയും വീഥിയിൽ മരണപ്പെടുന്നവരുണ്ടെന്നത് ജീവനിലുള്ള പ്രത്യാശ തന്നെയാണ്. 

നമ്മുടെതന്നെ ജീവിതങ്ങളും സമൂഹവും ജീവദായകവും, പ്രവർത്തനപരവുമാകുന്നെങ്കിൽ രോഗാവസ്ഥയിലും, തകർച്ചയിലും നിരാശയിലും, മരണക്കിടക്കയിലും പോലും നമുക്ക് ജീവിക്കുന്നവരാകുവാൻ കഴിയും. വാങ്ങി ഭക്ഷിക്കുവിൻ എന്നതിനോട് കൂടെ നമ്മൾ കേൾക്കേണ്ടതായ മറ്റൊന്നാണ് ഞാൻ നിങ്ങളോടു കൂടെയുണ്ട് എന്ന്. തുണയില്ലാത്തവർക്കും, വിശക്കുന്നവർക്കും, രോഗികൾക്കും, ആശ നശിച്ചവർക്കുമായി "വാങ്ങി ഭക്ഷിക്കുവിൻ," "ഞാൻ നിങ്ങളോടു കൂടെയുണ്ട്" എന്നിവ  നമ്മിൽ ജീവിക്കുന്ന അടയാളങ്ങളാകുമെങ്കിൽ അവന്റെ ശരീരം യഥാർത്ഥ ഭക്ഷണമാണെന്ന്  ലോകവും അറിയും.

ക്രിസ്തുവിലേക്കുള്ള തന്മയത്വം

.. പരീക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതിനായി ആത്മാവ് അവനെ ഒരു കൂടാരത്തിലേക്കു കൂട്ടികൊണ്ടു പോയി. ജലസ്രോതസുകളെയും വായുപ്രവാഹങ്ങളെയും രൂപം നൽകി നയിക്കുന്നവന്റെ ചെവിയിൽ പ്രലോഭകന്റെ മന്ത്രണം: വലിയൊരു സാധ്യതയാണ് ഇപ്പോഴുള്ളത്. നൂറ്റാണ്ടുകളായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ജനം; അസ്സീറിയ, ബാബിലോൺ, ഗ്രീക്കുകാർ, ഇപ്പോൾ റോമാക്കാർ... ഉണരണം, പ്രതികരിക്കണം, നീ അവർക്ക് രാജാവിനെപ്പോലെയാവണം.

... ജീവൻ നൽകാൻ വന്ന ഞാൻ മരണത്തെ പകരണം, ദാസനെപ്പോലെയാകേണ്ട ഞാൻ രാജാവാകണം, ഇടയനാവേണ്ട ഞാൻ വഴക്കിനു കാരണക്കാരനാകണം, ശൂന്യമാകേണ്ടവൻ സ്വയം അവരോധിക്കുന്നവനാകണം, വചനമായവൻ പൊള്ളവാക്കുകളാവണം ...

ചിന്തയിൽ നിന്നുണർന്ന് അവൻ പ്രലോഭകനോട് ചോദിച്ചു: വിശക്കുന്നവരും അവശരുമായ ഇവർക്ക് 'വേണ്ടതായ അപ്പം' അവർക്കു ലഭിക്കുന്നുണ്ടോ? പീഡിതരെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ അവരെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നത് അവരെ എങ്ങനെ രക്ഷിക്കും? ഒരു സമൂഹമായി എങ്ങനെ അവർ വളരും? ദൈവരാജ്യം അവർക്ക് എങ്ങനെ അനുഭവവേദ്യമാകും? അസ്സീറിയാക്കാരും ബാബിലോൺ നിവാസികളും യവന ചിന്തയും റോമൻ നയങ്ങളുമാണോ ദൈവരാജ്യം തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നത്? ബാബിലോണിന്റെയും ഈജിപ്തിന്റെയും ദൈവങ്ങളാണ് ആദ്യം അവർ പറഞ്ഞു, ഇപ്പോൾ പറയുന്നത് റോമൻ ആധിപത്യത്തെക്കുറിച്ചും!സ്വന്തം അനീതികളെ താക്കീതു ചെയ്യുവാൻ ഹൃദയം അനുവദിക്കാത്തത് കൊണ്ട്? ദൈവരാജ്യം നിങ്ങളിൽത്തന്നെ! ദൈവമക്കൾക്കു ചേർന്ന ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കുവിൻ.

പ്രലോഭകന്റെ മുഖം ഇരുണ്ടു. നിനക്ക് ബേൽസബുൽ ഉണ്ട്. റോമാക്കാർക്ക് കൂലിവേല ചെയ്യുകയാണ് നീ. നീയും നിന്റെ പിതാവെന്ന് നീ വിളിക്കുന്ന ആ വിഡ്ഢി ദൈവവും നശിക്കട്ടെ. കൂടാരത്തിനു പുറത്താണ് നിങ്ങൾക്ക് സ്ഥാനം.

........................

ദരിദ്രരേ, വിശക്കുന്നവരേ, കരയുന്നവരേ, നിങ്ങൾ ഭാഗ്യവാന്മാർ... ചഞ്ചല ഹൃദയരാകാമെങ്കിലും ആത്മാർത്ഥഹൃദയത്തോടെ അവർ ദൈവത്തെ തേടുന്നു. അതാണ് അവരുടെ ധന്യത; പരസ്പരം ഉറപ്പാക്കുന്ന അനുഗ്രഹീയത. വിശക്കുന്നവനു ആഹാരവും, വീടില്ലാത്തവന് ഭവനവും,സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയാത്തവന് അതിനു പ്രോത്സാഹനവും നൽകാൻ കഴിയുന്ന ധന്യത. ദാരിദ്ര്യവും, വിശപ്പും, വിലാപവും, പീഡനവും പുകഴ്ത്തപ്പെടേണ്ടവയല്ല. എന്നാൽ, അവ ശാപവും തിക്തതയും പ്രതികാരചിന്തയും ഹൃദയാന്തരാളങ്ങളിൽ നിറയുന്നതിന് കാരണമാവരുത്. ആരെയും മാറ്റി നിർത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു സ്നേഹവിപ്ലവം സാധ്യമല്ല. തിന്മയെ എതിർക്കുമ്പോഴും ദുഷ്ടർക്കും നന്മ ഭവിക്കുവാൻ ആഗ്രഹമുള്ള ഹൃദയമാണ് ക്രിസ്തുവിലേക്കുള്ള തന്മയത്വം.

നിർമ്മലമായൊരു ഹൃദയമെന്നിൽ

നിർമ്മലമായൊരു ഹൃദയമെന്നിൽ നിർമ്മിച്ചരുളുക നാഥാ ...

നന്നായി ജീവിക്കാൻ, ശാന്തമായി മരിക്കാൻ, എല്ലാം ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെ നോക്കിക്കാണാൻ ...
ഹൃദ്യമായി പുഞ്ചിരിക്കാൻ, ആവുന്ന ശുശ്രൂഷ ചെയ്യാൻ, എല്ലാവരുമായും കൈ കോർക്കാൻ
ഭീതി അകറ്റി നിർത്താൻ, വെറുപ്പിൽ നിന്നുള്ള ലാഭങ്ങളെ ധൈര്യപൂർവ്വം ഉപേക്ഷിക്കാൻ...

നിർമ്മലമായൊരു ഹൃദയമെന്നിൽ നിർമ്മിച്ചരുളുക നാഥാ ...

പുതുക്രിസ്തീയത

മനുഷ്യസമൂഹത്തെയോ ജീവസമൂഹത്തെ ആകമാനമോ ഒന്നിച്ചു ചേർത്ത് നന്മക്കു വേണ്ടി ഒരുക്കാത്ത മതമേതും ഹൃദയത്തിന്റെയും മനഃസാക്ഷിയുടെയും 'കറുപ്പു'തന്നെയാണ്.  വിദ്വേഷം പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന വിശ്വാസിസമൂഹം അശുദ്ധിയിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്. അത്തരം പുതിയ ദുർവിശേഷങ്ങൾക്ക് സാക്ഷികളാകുവാനല്ല ക്രിസ്തു ശിഷ്യരെ വിളിച്ചത്. ഏതു മാലാഖ തന്നെ വന്നു പ്രസംഗിച്ചാലും വെറുപ്പ് ക്രിസ്തീയതയുടെ ഭാഗമാക്കാനാവില്ല. അത്തരം പുതുക്രിസ്തീയത രൂപപ്പെടുത്തുന്ന വിശ്വാസം, ഞാൻ ഏറ്റുപറഞ്ഞതോ  പ്രബോധനാധികാരത്താൽ പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്നവയിൽ ഉൾപ്പെടുത്താനാവുന്നതോ ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. തീവ്രമതചിന്തയെ ഉദാത്തവത്കരിക്കുകയും, അവരോടു ചേരാത്തവരെ അപരവത്കരിച്ചുകൊണ്ട് അവരൊന്നും ക്രിസ്ത്യാനികളായി കണക്കാക്കപ്പെടാനാവില്ല എന്ന് പറയുന്നവരെ ചരിത്രം വിധിക്കട്ടെ. 

എന്നാൽ അവർ പറയുന്ന ഇരവാദം ആശങ്ക നിറക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, അത് തീവ്രവാദത്തിന്റെ ആദ്യപടിയിലേക്കു നമ്മെ നയിച്ചുകഴിഞ്ഞു എന്ന്  മനസിലാക്കാൻ വൈകരുത്.

ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു

കുറവുകളില്ലാത്ത മനുഷ്യരുണ്ടാവില്ല, എന്നാൽ കുറവുകൾ മാത്രമേയുള്ളു എന്ന് ധരിച്ച് അതിനെ ആത്മീയവത്കരിക്കുന്നത് കപടമായ ഭക്തിയും ശുഷ്ക്കമായ 'എളിമ'യുമാണ്. ഓരോരുത്തരുടെയും ഉത്ഭവങ്ങളിൽ നിന്നുതന്നെ ഒഴുകുന്ന അനുഗ്രഹങ്ങൾ ഉണ്ട്. ആ അനുഗ്രഹങ്ങൾക്കായി പ്രപഞ്ചം കൊതിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഏതൊക്കെ ഹൃദയ വാതിലുകൾ അടയുന്നുവോ അത്രയും അനുഗ്രഹ സമ്പന്നത നമുക്ക് നഷ്ടമാകും. പാപം വർധിക്കുന്നു എന്ന് വിലപിക്കുമ്പോൾ, അടഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഹൃദയ വാതിലുകൾ എന്തേ അടയപ്പെട്ടു എന്ന ഒരു ചോദ്യം കരുണയോടും സഹാനുഭൂതിയോടും കൂടെ ഉയരേണ്ടതുണ്ട്.

... കാരണം, ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു
... എങ്കിലും, ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു

ഗ്രാഹ്യവും അഗ്രാഹ്യവുമായ രഹസ്യങ്ങൾ നമുക്കെല്ലാമുണ്ട്. എന്നാൽ രഹസ്യങ്ങളിലേക്കു അടയപ്പെടുമ്പോൾ നമുക്ക് ജീവിക്കാനാവില്ല. നമ്മിലെ മനുഷ്യരഹസ്യവും, ക്രിസ്തുരഹസ്യവും വെളിപ്പെടുത്തപ്പെടേണ്ടതാണ്. നമ്മിലെ അറിവും, അജ്ഞതയും, സൗമ്യതയും, കാർക്കശ്യവും, കനിവും നീറ്റലുമെല്ലാം നമ്മളോട് തന്നെയും ലോകത്തോടും സംസാരിക്കുന്ന ഉത്ഭവ രഹസ്യങ്ങൾ അറിയുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ.

... കാരണം, ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു
... എങ്കിലും, ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു

ഒരേ ഹൃദയത്തോടും ഒരേ ആത്മാവോടും കൂടി

സുവിശേഷത്തിലെ ഓരോ സംഭവവും ദൃഷ്ടാന്തവും നമുക്ക് നൽകുന്ന ഉൾകാഴ്ചകളിൽനിന്നാണ് നമ്മിൽ ക്രിസ്തുരൂപീകരണം സംഭവിക്കുന്നത്. തങ്ങൾക്കുള്ളതെല്ലാം പങ്കു വച്ച് അവർ ഒരേ ഹൃദയത്തോടും ഒരേ ആത്മാവോടും കൂടി ജീവിച്ചു എന്നത്, തങ്ങൾ ആയിത്തീർന്ന ക്രിസ്തുശരീരത്തിന്റെ ആന്തരികത കാണിക്കുകയാണ്. നിങ്ങൾ ഇത് വാങ്ങി ഭക്ഷിക്കുവിൻ എന്ന് പറഞ്ഞ ഗുരുവാക്യം അപ്പം മാത്രമാക്കാതെ ജീവിതം കൂടിയായത് അവർ കണ്ടതാണ്. അതുപോലെതന്നെയാകുമ്പോഴേ ക്രിസ്തുസമൂഹത്തിനും ക്രിസ്തുവുമായുള്ള താദാത്മ്യതയുണ്ടാകൂ. സുവിശേഷത്തിന്റെ സന്ദേശങ്ങൾ, മുന്നോട്ടു നയിക്കുകയും, ജീവൻ പകരുകയും ചെയ്യുന്ന സ്വപ്നമാകുമ്പോൾ അവ നമ്മെയും രൂപാന്തരപ്പെടുത്തും. ക്രിസ്തു നമുക്ക് പകർന്നുനൽകിയ ജീവൻ അതിന്റെ പൂർണതയിൽ  സ്വീകരിക്കുവാനും ജീവിക്കുവാനുമുള്ള ദാഹത്തിന്റെ ആത്മാർത്ഥത നമ്മിലുണ്ടെങ്കിൽ ഒരു ഹൃദയവും ഒരു ആത്മാവുമുള്ള ഏകശരീരമായി നമുക്കും ജീവിക്കുവാനാകും.

ഞാൻ ജീവിക്കുന്നു എന്ന് അറിയുക

ഉത്ഥിതനായ ക്രിസ്തു ശിഷ്യർക്കു മുമ്പിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതിന്റെ ചിത്രമാണ് കരുണയുടെ യേശു. കരുണയും കൃപയും അനസ്യൂതമായി ഒഴുക്കിത്തരുന്ന ക്രിസ്തുഹൃദയം നമ്മെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നു, സമാധാനിപ്പിക്കുന്നു, തന്നിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുന്നു. എന്റെ മുറിവുകൾ നീ കാണുക, നിന്റെ കൈകൾ അവയോടു ചേർത്തുവയ്ക്കുക, ഞാൻ ജീവിക്കുന്നു എന്ന് അറിയുക.

ദൈവത്തിന്റേതെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കാവുന്ന ഗുണഗണങ്ങൾ എടുത്തണിയുന്ന പ്രലോഭകൻ ശിഷ്യരുടെ അടുത്തെത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ അവർ എങ്ങനെ അവനെ തിരിച്ചറിയുമായിരുന്നു? നമുക്ക് വേണ്ടി സ്വീകരിച്ച മുറിവുകൾ വ്യാജക്രിസ്തുവിനും  പ്രലോഭകനും  ഉണ്ടാവില്ല എന്നതാണ് തിരിച്ചറിവിന്റെ അടയാളം. മുറിവുകളെ വ്രണങ്ങളാക്കി കൊലച്ചിരി ചിരിക്കുന്നവനാണ് പ്രലോഭകൻ. മുറിവുകളെ തുറന്നു വച്ച് പകയും പ്രതികാരവും ഉണർത്താനാണ് വ്യാജക്രിസ്തു ശ്രമിക്കുക. ദുരഭിമാനവും അഹങ്കാരവും ഒരിക്കലും മുറിവുകളുടെ സൗഖ്യം അനുവദിക്കില്ല, മാത്രമല്ല, ആ മുറിവുകളിൽ സ്നേഹമോ സാന്ത്വനമോ ഇല്ല. ക്രിസ്തുവിന്റെ മുറിവുകളിൽ ജ്വലിക്കുന്ന സ്നേഹമുണ്ട്, ജീവൻ പകരാവുന്ന തുറവിയുണ്ട്. 

ഭക്തിക്കപ്പുറം, ദിവ്യകരുണയുടെ യേശുവിനെ നമ്മൾതന്നെയും ലോകവും  തിരിച്ചറിയുന്നതും അനുഭവിച്ചറിയുന്നതും നമ്മിൽ തെളിയുന്ന കരുണയിലൂടെയാണ്, അതും ജീവൻ പകരാവുന്ന മുറിവുകളിലൂടെ തന്നെ. തിരുഹൃദയഭക്തി, സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവ്, കരുണയുടെ യേശു എന്നിവയൊക്കെ നമ്മിൽ ജീവിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിനെ ബോധപൂർവം ജീവിക്കുവാൻ പ്രേരകമാവുന്നവയാണ്. ഭക്തിയിൽ നിന്നും, ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള ഒരു കടന്നു പോകൽ അതിനു അനിവാര്യവുമാണ്‌. അനീതിയിൽ നിന്ന് വന്നു ചേർന്ന ഓരോ മുറിവിലും ക്രിസ്തു എത്രയോ ജീവൻ നിറച്ചിരുന്നോ അതുപോലെ നമ്മിലെ  മുറിവുകളും ഇനിമേൽ ജീവിക്കട്ടെ. ദൈവത്തിന്റെ മുഖം കരുണയാണെന്ന് ലോകം അറിയേണ്ടത് നമ്മിലെ കരുണയുടെ മുഖങ്ങളിൽ നിന്നാണ്. കാരണം നമ്മൾ ക്രിസ്‌തുവിൽ ഒന്നായതിനാൽ, ഒരു സമൂഹമായി നമ്മൾ കരുണയുടെ ശരീരമാണ്.

സാന്ത്വനത്തിന്റെയും കരുണയുടെയും സ്വീകാര്യതയുടെയും ദിവസങ്ങളാണ് ശിഷ്യർ കടന്നു പോയത്. തള്ളിപ്പറഞ്ഞവരും ഓടിപ്പോയവരും പരസ്പരം ബലപ്പെടുത്തുന്ന ക്രിസ്തുഹൃദയം പതിയെ സ്വന്തമാക്കിയെന്നു  കാണാം. അവരുടെ സങ്കല്പങ്ങളിലും ഒരു വ്യാജക്രിസ്തുവുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ക്രിസ്തു കുരിശിന്റെ വഴിയേ നിറഞ്ഞു ജീവിച്ചത് കണ്ട ശിഷ്യർ അവന്റെ ജീവിതത്തെ പുതുതായി വായിച്ചെടുത്തു. ആദിമ ക്രിസ്തുസമൂഹത്തെ പീഢിപ്പിച്ച സാവൂൾ അനനിയാസിന്റെ സാന്ത്വനസ്പര്ശത്തിൽ  ക്രിസ്തുമുഖം കരുണയുള്ളതാണെന്ന് അനുഭവിച്ചറിയുന്നു.  യാത്രാമധ്യേ തന്നെ നേരിട്ട പ്രതിയോഗിയായല്ല, തന്റെ (ജീവിത)യാത്രയിലുടനീളം തന്റെ കൂടെ നടന്ന ജീവനും സത്യവുമായി ക്രിസ്തു തിരിച്ചറിയപ്പെട്ടു.

നമ്മെ ഒരുമിച്ചു ചേർത്ത് ഒരു ശരീരമാക്കി നമ്മിൽ വസിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിനെ, നമ്മിൽ പ്രവഹിക്കുന്ന കൃപയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ഉറവിടമായി, ആത്മാവിലുള്ള ആരാധന തന്നെയായി സ്പര്ശിക്കുമ്പോഴേ ക്രിസ്തുരൂപീകരണവും കരുണയുടെ ജീവിതവും സാധ്യമാകൂ. നമ്മിൽ ജീവിക്കുന്നവനെ ഒരു സാങ്കല്പിക രൂപമായി നമുക്ക് പുറത്തു പ്രതിഷ്ഠിച്ചുകൊണ്ട് നമ്മൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്ന ജീവന്റെ ആഴങ്ങളെ തിരിച്ചു നേടുവാൻ ഒരു സമൂഹമായിത്തന്നെ അവനെ കണ്ടറിയണം. സഭ, കുടുംബം, സമൂഹം, വ്യക്തി എന്നിങ്ങനെ ഓരോ അവസ്ഥയിലും ഞാൻ വിശ്വസിക്കില്ല എന്ന് ശാഠ്യത്തോടെ പറയുന്നിടത്തൊക്കെ അവന്റെ മുറിവുകളിൽ ജീവൻ കാണാൻ എനിക്ക്  കഴിയുന്നില്ലെന്ന് തന്നെയാണ് നമ്മൾ ആവർത്തിക്കുന്നത്. ജീവന്റെയും കരുണയുടെയും മുഖങ്ങളെ നമ്മിൽ നിന്ന് അകറ്റി നിർത്തുന്നതും അതുതന്നെ. 

നിന്റെ സന്ദേഹങ്ങളും പരാതികളും ഇവിടെ കൊണ്ട് വരൂ, എന്റെ മുറിവിൽ വയ്ക്കൂ, ഞാൻ ജീവിക്കുന്നെന്നറിയൂ. നീയും ജീവിക്കും.

ഉത്ഥാനത്തിന്റെ ജീവൽസ്പർശം

ഉയിർപ്പിന്റെ സാക്ഷ്യങ്ങളിലെല്ലാം ജീവന്റെയും സാന്ത്വനത്തിന്റെയും നിറവുണ്ട്. ക്രിസ്തു തന്നെ ശിഷ്യരുടെ അടുത്തെത്തുമ്പോഴും ശിഷ്യർ പരസ്പരം ഏറ്റുപറയുമ്പോഴും ജീവൽപകർച്ചയും സാന്ത്വനവും കാണുവാൻ കഴിയും. ഞാൻ കർത്താവിന്റെ കണ്ടു, യേശു ജീവിക്കുന്നു എന്ന് ഏറ്റു പറയുന്ന ആ സാക്ഷ്യങ്ങളിൽ മറുവശത്ത് മറ്റൊരു പ്രഘോഷണവുമുണ്ട്: ഞാനും ജീവിക്കുന്നു; ക്രിസ്തുവിൽ കൃപയിൽ, എന്റെ തന്നെ സ്വാഭാവികഗുണങ്ങളിൽ.

അനേകം തിന്മകളാൽ പീഢിതയായിരുന്നു മഗ്ദലേനാ മറിയം. യേശു പകർന്ന ജീവൻ അവളിലെ ക്ഷതങ്ങളിലും ജീർണ്ണതകളിലും ജീവൻ നിറച്ചു.  അവൾക്കു പകരമായുണ്ടായിരുന്ന സ്നേഹം വലുതാണ്. അത്തരം സ്നേഹം കൊണ്ടേ നമുക്ക് ആ ജീവസാന്നിധ്യം സ്പർശ്യമാകൂ. നമ്മുടെ ജീവിതങ്ങളുമായുള്ള നേർസ്പർശം അവിടെയുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് അത്തരം ഒരു പ്രത്യേക നിമിഷത്തിൽ അവർ കർത്താവിനെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു എന്ന് ദിവ്യഗ്രന്ഥം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നത്.

ഉത്ഥിതനെ നേരിട്ടറിയുന്നതും, ജീവനുള്ളതായിരിക്കുന്നതും ജീവിതത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലുള്ള ഒരു വിളിയും ക്രിസ്തുവിനോടുള്ള പ്രതിബദ്ധതയുമാണ്; അത് ഒരേ സമയം ഒരു സ്വപ്നവും കൃപയുമാണ്. എങ്ങോട്ടു നയിക്കപ്പെടുന്നെന്നോ,  നമ്മെ എങ്ങനെ പ്രശോഭിപ്പിക്കുന്നെന്നോ നമുക്കറിയില്ല.  എങ്കിലും ഓരോ വേളയിലും അനുഭവവേദ്യമാകുന്ന ക്രിസ്തുസാന്നിധ്യം പ്രഘോഷിക്കാതിരിക്കുക എന്നത് അസാധ്യമാണ്. പ്രഭാതസവാരിയിൽ, ഓഫീസിൽ, ഒരു രോഗിക്കരികിൽ സാന്ത്വനവും ജീവസാന്നിധ്യവുമായി നിൽക്കുമ്പോഴെല്ലാം അവർ ഉത്ഥിതനെ അറിയുന്നുണ്ട്. ഭയപ്പെടേണ്ട! സമാധാനം! ഇത് ഞാനാണ്! ലളിതമായ ഇത്തരം വാക്കുകൾ ഉത്ഥാനമുണർത്തുന്ന വാക്കുകളാണ്. 

ഉത്ഥാനത്തിന്റെ ജീവൽസ്പർശം നമ്മിലുമുണ്ടാവട്ടെ.

ഉത്ഥിതന്റെ ആശ്വാസസാന്നിധ്യം

അവന്റെ ഓർമ്മകളും അവന്റെ വാക്കുകളും അവർ കൂടെക്കൂടെ ഓർത്തു. ഇടക്ക് ചെറുതും വലുതുമായ തേങ്ങലുകളിലേക്കും ആ ഓർമ്മകൾ മാറ്റപ്പെട്ടു. ഓരോരുത്തരും ഹൃദയത്തിലറിഞ്ഞതിനനുസരിച്ച് അവരുടെ വേദനകൾക്കും തേങ്ങലുകൾക്കും  ആഴമുണ്ടായിരുന്നു. പരസ്പരം ആശ്വസിപ്പിച്ചപ്പോളൊക്കെയും ഇടക്കിടെ സമാധാനസാന്നിധ്യമായി അവൻ തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടെന്നു അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

ക്രിസ്തു ഇതെല്ലാം സഹിച്ചു മഹത്വത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ലേ?

പരസ്പരം സാന്ത്വനിപ്പിക്കാനും, ജീവൻ പകരാനും കഴിയുമ്പോഴാണ് സമൂഹം ക്രിസ്തുശരീരമാകുന്നത്. ഉത്ഥിതൻ സ്വയം വെളിപ്പെടുന്നതും, ജീവിക്കുന്ന സാന്നിധ്യമായി നമുക്കിടയിൽ അനുഭവവേദ്യമാകുന്നതും അപ്പോഴാണ്. ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ മിശിഹായെ തേടേണ്ടത് കല്ലറയുടെ പരിസരത്തല്ല, ജീവിക്കുന്നവർ ജീവിക്കുന്ന വീട്ടിലും, നാട്ടിലും, സൗഹൃദങ്ങളിലും, അയൽക്കൂട്ടങ്ങളിലുമാണ്. ആ ക്രിസ്തുസാന്നിധ്യത്തിലാണ് നമ്മൾ നമ്മെത്തന്നെ കണ്ടെത്തുന്നത്.  

നാം സംസ്കരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ വിതക്കപ്പെടുന്നത്

ഉറങ്ങുമ്പോഴും ഉണർവുള്ളവന് നമ്മിലെ നിശ്ചലതകളെ കാണുവാൻ കഴിയും. സകലത്തിന്റെയും  ആന്തരികജ്ഞാനവും അന്തരാത്മാവുമായവൻ സ്വരൂപമില്ലാത്തവനായി. ജീവൻ പരിപൂർണമായി പകർന്നു നൽകി ജീവന്റെ പൂർണത നൽകി. നന്മയെ തുറന്നുകൊണ്ടു തിന്മയെ ഇല്ലാതാക്കി.

ക്രിസ്തു വിലാപങ്ങളിലും കണ്ണുനീരിലും പ്രാർത്ഥിച്ചു. നമ്മുടെ വിലാപങ്ങളിലും കുരിശിലെ ദാഹത്തിന്റെ ആഴമുണ്ടാവട്ടെ. "എനിക്ക് ദാഹിക്കുന്നു ... ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു!" എന്താണ് അവൻ കുരിശിൽ ആഗ്രഹിച്ചത്? സകലരിലും ജീവനുണ്ടാവണം എന്ന തിരുഹിതം. വ്യക്തിപരവും സാമൂഹികവുമായ ജീവൻ സമഭാവനയും സ്വതന്ത്രതയും ആദരവും ഉൾകൊള്ളുന്നു. ക്രിസ്തു അത് ജീവിച്ചിരുന്നു. നിറയുന്ന നന്മകളാൽ മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളിലും ലോകത്തും വന്നുചേരുന്ന സമാധാനം.

നന്മ ആഗ്രഹിക്കപ്പെടാത്തിടത്ത് തിന്മയും ജീർണ്ണതകളും വന്നു ചേരും. ദൈവം ആഗ്രഹിക്കപ്പെടാത്തിടത്ത് വികലദൈവങ്ങൾ രൂപമെടുക്കും, അങ്ങനെ ദൈവത്തെ അകറ്റി നിർത്തുന്ന ഹൃദയങ്ങളിൽ പിറക്കുന്ന  തിന്മയുടെ സ്വത്വമാണ് പിശാച്.

ജീവിതത്തിന്റെ പര്യവസാനമായി മണ്ണിലലിഞ്ഞു ചേരുംവരെ  അവസാന ദാഹമായി നമ്മിൽ എന്തായിരിക്കും? നമ്മിൽനിന്നുയിർത്തു വീണ്ടും  ജീവിക്കുന്നത് ആ ദാഹം തന്നെയാവും. ക്രിസ്തുവിനോടൊപ്പം സംസ്കരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ നമുക്ക് ധ്യാനിക്കാം, നമ്മൾ വിതയ്ക്കുന്നത് എന്താണ്?

നിന്റെ ഇഷ്ടം ഞാൻ പൂർത്തിയാക്കി

ഞാൻ അങ്ങയുടെ ഹിതം പൂർത്തിയാക്കി. 

ആത്മാർത്ഥതയോടും ജീവത്യാഗത്തോടും കൂടെ  കടന്നുപോയ ജീവിതങ്ങളിൽ വലിയ ആത്മാർപ്പണവുമുണ്ട്.

പരാജയങ്ങളെക്കുറിച്ചോ നേട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചോ അല്ല, തികഞ്ഞ ആത്മാർത്ഥത മാത്രം നോക്കിയാൽ മതിയാകും ഒരാളുടെ കുരിശിന്റെ വഴിയിലെ ധന്യത കണ്ടെത്തുവാൻ. "നീ എനിക്ക് തന്നവരെ" എന്ന് ക്രിസ്തു പ്രാർത്ഥിച്ചതു പോലെ നമുക്ക് നല്കപ്പെട്ടവരും ഇനി മേൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്  ദൈവപരിപാലനയിൽത്തന്നെയാണെന്നത് വലിയ സാന്ത്വനസന്ദേശമാണ് പകരുന്നത്. 

ഞാൻ ഹൃദയപരമാർത്ഥതയോടെ ജീവിച്ചു, ഇനിയെന്ത്? എങ്ങനെയാണെന്നോ എന്താവുമെന്നോ വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും ദൈവപരിപാലനയിൽത്തന്നെയാവും എന്റെ നാളെകളിൽ എനിക്ക് വന്നു ഭവിക്കുന്ന രൂപാന്തരങ്ങൾ എന്ന് ധ്യാനിക്കാം, മരണത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങൾ കടന്നാൽക്കൂടിയും. 

സ്നേഹത്തിനു വിലയിടാൻ ആർക്കു കഴിയും? ഒരുവൻ തന്റെ സ്നേഹത്തിന് ജീവന്റെ വില നൽകുമ്പോൾ, മറ്റൊരുവൻ ആ ജീവന് വെറും മുപ്പതു വെള്ളിക്കാശിന്റെ വിലയിടുന്നത് സ്നേഹമറിയാത്തതു കൊണ്ടോ ജീവനില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ടോ? യൂദാസിന്റെ നാണയക്കിലുക്കം അകലും മുമ്പേ കുപ്പായത്തിന്റെ അവകാശത്തിനു വേണ്ടി കുറേപ്പേർ കുരിശിൻ ചുവട്ടിൽ നറുക്കിടുന്നു, ഉയിർപ്പു മറച്ചുവയ്ക്കാൻ കാവൽക്കാർക്ക് കൈക്കൂലി നൽകപ്പെടുന്നു. 

പിതാവേ, നിന്റെ ഇഷ്ടം ഞാൻ പൂർത്തിയാക്കി, എന്നെത്തന്നെ പരിപൂർണ്ണസ്നേഹത്തിൽ ഞാൻ പകർന്നു നൽകി. ഇതാ നിന്റെ കരങ്ങളിൽ എന്റെ ആത്മാവിനെ ഞാൻ സമർപ്പിക്കുന്നു.

കുഞ്ഞാട് വധിക്കപ്പെടണം എന്നത് നിയമപ്രകാരമുള്ള പാപമോചനത്തിന്റെ ആവശ്യമാണ്. അവൻ കൊല്ലപ്പെടണമെന്നത് ശത്രുക്കളുടെ ഗൂഢാലോചനയുടെ ഫലം. എന്നാൽ തന്റെ ജീവൻ അനേകർക്ക് ജീവനായി നല്കണമെന്നത് നിയമം ഉള്ളതുകൊണ്ടല്ല, ക്രിസ്തു  കല്പിച്ച സ്നേഹം സ്വയം ഉൾച്ചേർക്കുന്ന ശൂന്യവത്കരണമാണത്. 

നിയമിതമായതു മാത്രം ചെയ്യുന്നതിലെ അടച്ചിടലുകൾ നമ്മിലെ മനുഷ്യപുത്രനെ ചുരുക്കി നിർത്തുകയാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെയത്രയും വിശാലതയോടെ സ്വയം ശൂന്യമാകാൻ നമുക്കാവില്ല, എന്നാൽ ആവുന്നത്ര ആത്മാർത്ഥതയും നന്മയും ഉണ്ടെങ്കിൽ മിശിഹായുടെ അഭിഷിക്തചര്യ നമ്മിലുമുണ്ട്. കുരിശിനെ ജീവന്റെ വൃക്ഷമാക്കിയതുപോലെ, നമ്മിലെ  മനുഷ്യരഹസ്യങ്ങളെ സ്പർശിക്കുന്ന ദൈവകൃപ അതിനെയും  ഫലദായകമാക്കും.