വേരുകൾക്ക് ആഴം നൽകുന്ന സൃഷ്ടിയുടെ കഥകൾ നമുക്ക് നഷ്ടമായി എന്നതാണ് ദയനീയമായ അവസ്ഥ. സൃഷ്ടിയുടെ കഥയെ വിശ്രമത്തിന്റെ ആചരണമാക്കിക്കൊണ്ടാണ് സൃഷ്ടിവൈഭവം തമസ്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. സമാധാനവും മൈത്രിയുമില്ലാത്ത വിശ്രമങ്ങളും ബലികളും വേരുകൾക്ക് പകരം നമ്മെ ആണിയടിച്ചു ബന്ധിച്ചു നിർത്തുകയാണ്. കൂടെ, പകയും വെറുപ്പും 'ആത്മീയഗുണങ്ങളാക്കേണ്ട' മാതൃകകൾ നൽകുന്ന കഥകൾ രചിക്കപ്പെടുകയും നിർമ്മിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഫാസിസ്റ്റുകൾ നമുക്ക് കഞ്ഞിയിൽ ഒഴിച്ചുതന്ന ഇരവാദവും അപരവിദ്വേഷവും അതിനു തൊട്ടുകൂട്ടാനുള്ള ആഖ്യാനങ്ങളും ക്രിസ്തീയസമുദായത്തിന്റേതായി ചാലിച്ചെടുത്ത് വേണ്ടുവോളം ഭുജിച്ചു കഴിഞ്ഞു.
കഥകൾ ഉണ്ടാവണം, അവയുടെ നിരൂപണങ്ങളും. രണ്ടും ഒരു സൗഖ്യപ്രക്രിയയാണ്. എളുപ്പം വേദനിപ്പിക്കപ്പെടുന്നവരുടെ ലോലാഭാവങ്ങൾ മുറിപ്പെട്ടെന്ന് അവരെക്കൊണ്ട് തോന്നിപ്പിച്ചെടുത്തെങ്കിലും ആ കഥകളിലൊന്നും അത്തരത്തിൽ മുറിപ്പെടുത്തുന്ന ഒന്നും തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞെരുക്കവും മുറിയലും വേരുകളുടെ വളർച്ചയുടെ ഭാഗം കൂടിയാണ്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ