മനുഷ്യാവതാരനിമിഷം (മംഗളവാർത്ത സംഭവം) മുതൽ സ്വർഗ്ഗാരോഹണം വരെയുള്ള ക്രിസ്തുവിനെ വീരഭാവം നൽകി പൂജനീയമാക്കുന്ന നമ്മൾ ക്രിസ്തുവിന്റെ മുൻപും പിൻപും ധ്യാനിക്കാതെ പോകുന്നത് ക്രിസ്തീയതയുടെ പരാജയമാണ്. സകല സൃഷ്ടികളുടെയും ആദ്യകാരണവും നിയന്താവും ജ്ഞാനവുമായ വചനം സൃഷ്ടിക്കും മനുഷ്യനും നൽകുന്ന വെളിച്ചവും ജീവനും ക്രിസ്തുവിനെ അറിയാനും ആ അറിവ് നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിലും കാഴ്ചപ്പാടിലും വ്യക്തിജീവിതത്തിലും ഉണ്ടാവുകയും വേണം. വീരനും രാജാവുമാക്കപ്പെടുന്ന ക്രിസ്തു എത്ര വേഗം മനുഷ്യനിൽ നിന്നും അന്യനാക്കപ്പെടുന്നു! അവൻ മേധാവിത്വമുള്ള സംസ്കാരങ്ങളുടെ സൃഷ്ടിയായി പുനരവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. സകലത്തെയും ഒരുമിച്ചു ചേർക്കുന്ന, അവയുടെ വൈവിധ്യങ്ങളിൽ നന്മയും സൗന്ദര്യവും പകർന്നു പരസ്പരം പരിപോഷിപ്പിക്കുന്ന സ്നേഹവും ജീവനുമായവൻ മതത്തിന്റെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും സ്വകാര്യകുത്തകയായിത്തീരുന്നു.
ഉത്ഥാനത്തിനോ സ്വര്ഗാരോഹണത്തിനോ ക്രിസ്തു തന്റെ മനുഷ്യസ്വഭാവത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞില്ല. ഈ ദിവസങ്ങൾ (ഉത്ഥാനം വരെയുള്ള) ക്രിസ്തുവിന്റെ മനുഷ്യാവതാരത്തിന്റെ അവസാന ദിനങ്ങളാണെന്ന വിശ്വാസവും സത്യമല്ല. പരി. മാതാവിൽ നിന്ന് സ്വീകരിച്ച മനുഷ്യസ്വഭാവം എന്നെന്നേക്കുമുള്ളതാണ്. അതുപോലെതന്നെ ക്രിസ്തുവിൽ ഒന്നായിരിക്കുന്ന നമ്മുടെ മനുഷ്യസ്വഭാവം അവന്റെ മനുഷ്യസ്വഭാവമായി പ്രതിഫലിക്കുന്നു എന്നതും ചിന്തനീയമാണ്.
വിശ്വാസികളെന്നതിനേക്കാൾ വിശ്വാസ-ഉത്പാദകരാണ് ഇന്ന് മതജീവികളായിരിക്കുന്ന ഓരോരുത്തരും. അത്തരം ഓരോ ഉത്പന്നത്തിലും ഒരു അധികാര രാഷ്ട്രീയവുമുണ്ട്. ക്രിസ്തു ഉപയോഗിക്കപ്പെടുകയാണ്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ