വരാനിരിക്കുന്ന സുവർണ്ണകാലം, പണ്ടേതോ കാലത്തുണ്ടായിരുന്നെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന സുവർണ്ണകാലസങ്കല്പത്തിന്റെ വേറൊരു പതിപ്പാണ്. നഷ്ടപ്പെട്ട പറുദീസയും വരാനിരിക്കുന്ന സ്വർഗ്ഗരാജ്യവും ഒരേപോലെ നമ്മുടെ മനസിലുണ്ട്. കാരണങ്ങൾ പലതാവാം. സ്ഥിരമായ വാസസ്ഥലമില്ലാതെ കൂടാരങ്ങളിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഇസ്രയേൽ സ്ഥിരമായ ഒരു ഭവനം എന്നും പ്രതീക്ഷ വച്ചുപോന്നു. മാത്രമല്ല, പിന്നീട് രാഷ്ട്രീയമായ അസ്ഥിരതകളാൽ ചിതറിക്കപ്പെട്ടതുകൊണ്ടും വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു സ്ഥിരവാസം കൊതിക്കുവാൻ കാരണമായി. കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഗ്നോസ്റ്റിക് മാനിക്കേയൻ ചിന്തകൾ ലോകത്തിൽ നിന്ന് എങ്ങനെയെങ്കിലും രക്ഷപ്പെടണമെന്ന് പഠിപ്പിച്ചതും മറ്റൊരു ലോകത്തെയാണ് കാംക്ഷിക്കേണ്ടതെന്ന വിശ്വാസം വളർത്തി. പിന്നീട് യൂറോപ്പ്-ഇംഗ്ലണ്ട് ദേശങ്ങൾ നേരിടേണ്ടി വന്ന പ്ളേഗ് ഈ ദുരിത ലോകം രക്ഷപ്പെടേണ്ട ഒരു അവസ്ഥയാണെന്ന തെറ്റായ ബോധ്യം വിശ്വാസ തലത്തിലും, കീഴ്‌പ്പെടുത്തേണ്ടതാണെന്ന് മതേതരതലത്തിലും രണ്ടു പ്രവണതകളെ സൃഷ്ടിച്ചു. രണ്ടു സമീപനങ്ങളും ഭൂമിയെന്നത് മനുഷ്യന്റെ സൗഹൃദത്തിനർഹമല്ലാത്ത ഒന്നാണെന്ന പ്രതീതി നൽകി.
കുറ്റബോധത്തിലേക്കു ശീലപ്പെട്ട ഒരു പൊതുസ്വഭാവത്തിൽ നന്മകളെക്കാളേറെ തിന്മകളാണ് നമ്മൾ കണ്ടെത്തുക. അത്തരം ഒരു മനോഭാവം ഈ ലോകത്തെ എപ്പോഴും അധാർമ്മികമായി വിധിക്കുകയും വരാനിരിക്കുന്നതാണ് നന്മയുടേതെന്ന് ആവർത്തിക്കുവാൻ നമ്മെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മൾ ആയിരിക്കുന്ന കാലം എന്നും കലികാലം തന്നെയാണ്. പരിമിതികളെ അംഗീകരിക്കാനാവാത്ത നമ്മുടെ മനസാണ് ആ വീക്ഷണം സൃഷ്ടിക്കുന്നത്.
മനുഷ്യന്റെ ഉത്ഭവം മുതലേ ദൈവരാജ്യത്തിലേക്കുള്ള വാതിൽ ദൈവം തുറന്നിട്ടിട്ടുണ്ട്. പ്രവേശിക്കണമോയെന്നത് നമുക്ക് തീരുമാനിക്കാം. ദൈവരാജ്യം ഉള്ളിലുള്ള ഒരു വ്യക്തി എങ്ങനെയിരിക്കും എന്ന് കാണണമെങ്കിൽ ക്രിസ്തുവിലേക്കു നോക്കണം. ക്രിസ്തുവെന്ന പേര് നൂറു തവണ ആവർത്തിച്ചാലും മാന്ത്രികമായി ക്രിസ്തു നമ്മിൽ രൂപപ്പെടില്ല, ദൈവരാജ്യം അനുഭവപ്പെടുകയുമില്ല. അത് അനുഭവമാകണമെങ്കിൽ, അവനെപ്പോലെ ആവണമെങ്കിൽ അവനിൽ പ്രവേശിക്കണം; സമാധാനത്തിലേക്ക്, സ്നേഹത്തിലേക്ക്, കരുണയിലേക്ക്, സത്യത്തിലേക്ക്, ധൈര്യത്തിലേക്ക്, നന്മയിലേക്ക്, സഹോദര്യത്തിലേക്ക്. ഓരോ നിമിഷവും പടിപടിയായി ഈ പ്രവേശനം സാധ്യമാകുന്നെങ്കിൽ ആ ആഗ്രഹം ആത്മാർത്ഥമായി നമ്മിലുണ്ടെങ്കിൽ ദൈവരാജ്യം വന്നു കഴിഞ്ഞു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ