അനാവശ്യമായ കണ്ണുനീരിനെ മാറ്റിനിർത്താൻ ഉള്ള സമയം കൂടിയാണീ നോമ്പ്. നോമ്പ് ജീവനിലേക്കു കടക്കാനുള്ളതാണ്. ചില കണ്ണുനീർ മാനസികാശ്വാസം നൽകി അതിൽ നമ്മെത്തന്നെ ബന്ധിക്കുന്നു. ചിലവ നമ്മുടെയോ മറ്റുള്ളവരുടെയോ മുറിവുകളെ ന്യായീകരിക്കുന്നു. രണ്ടും ജീവനിലേക്കു നയിക്കുന്നവയല്ല.
യേശു ബാലികയുടെ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നവരോട് ചോദിച്ചത് എന്തിനാണ് ഈ കോലാഹലം? വിലാപം സ്വതന്ത്രമാക്കുന്നതാണെങ്കിൽ, സ്വന്തം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതാണ് വിഷാദം. അതാണ് സാധിക്കുന്ന ഏറ്റവും നല്ല ജീവിതസമീപനം എന്ന് സ്വയം തീരുമാനിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ അത് സ്വന്തം ജീവിതം മാത്രമല്ല, എല്ലാവരും അങ്ങനെ തന്നെ വിഷാദത്തിലായിരിക്കണം എന്ന നിർബന്ധം സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യും. ക്രിസ്തുവിന്റെ കബറിടത്തിനരികിൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന മറിയത്തിന് വിലാപം നാശകരമായിരുന്നില്ല, ആശ്വാസവാക്കു കേൾക്കുവാൻ പ്രാപ്തമാക്കുന്നതായിരുന്നു.
ലാസറിന്റെ മരണം തങ്ങളുടേത് കൂടിയാക്കിത്തീർക്കുവാൻ കഴിയുമായിരുന്നു. പ്രതീക്ഷയറ്റ വാക്കുകളിൽ തങ്ങളെക്കൂടി കബറടക്കുകയാണ് മാർത്താ. വിശ്വസിച്ചാൽ നീ ദൈവമഹത്വം ദർശിക്കുമെന്നാണ് ക്രിസ്തു അവരോട് പറഞ്ഞത്. ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തെക്കാൾ മൂകമായ വിഷാദത്തിലേക്ക് ജീവിതത്തെ വഴിതിരിച്ചു വിടുമ്പോൾ അത് സ്വന്തം ജീവിതത്തോടുള്ള പ്രതികാരമാകും, മാത്രമല്ല, പതിയെ അത് ലോകത്തോട് മുഴുവനുള്ള പ്രതികാരമാകും. അതിൽ നിഷ്കളങ്കർ പോലും കാരണമില്ലാതെ ഇരയാക്കപ്പെടും. അകാരണമായി പലരും വെറുക്കപ്പെടും. ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന കാരണം പറഞ്ഞ് അറിയാതെ നമ്മൾ ക്രൂരരാകും.
നോമ്പ് നമ്മിൽ ആവശ്യമുള്ള ആശ്വാസം പകരട്ടെ. വിഷാദം ആരെയും ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നില്ല. നമ്മളുടെ വിഷാദം ചിലരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചേക്കാമെന്ന ചിന്തകൾ വ്യർത്ഥമാണ്.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ