ദൈവാരാധനയുടെ യഥാർത്ഥ മനോഭാവം കൃതജ്ഞതയാണ്. അതിൽനിന്നുണ്ടാകുന്ന ധാർമ്മികബോധം പരസ്പരം ബലപ്പെടുത്തുക എന്നതും.
സ്നേഹം യഥാർത്ഥത്തിൽ ഉണ്മ പകരുകയാണ്. നാടിനെക്കുറിച്ചും, പ്രേയസിയെക്കുറിച്ചും ജീവിതപങ്കാളിയെക്കുറിച്ചും, മക്കളെക്കുറിച്ചും, പൂർവികരെക്കുറിച്ചും അത് അങ്ങനെയാണ്. ദൈവത്തെ സ്‌നേഹിക്കുമ്പോൾ അത് സ്വയം സ്വീകരിച്ച ജീവനെക്കുറിച്ച് കൃതജ്ഞതയാകും. സ്നേഹം വെച്ചുനീട്ടുന്ന വ്യവസ്ഥകളില്ല. അതിൽ സ്വയം ജീവൻ പകരുകയായതു കൊണ്ട് ജീവദായകത്വം ഉൾക്കൊള്ളുന്നു, ജീവരൂപീകരണവും. അഹം സ്വയം സംരക്ഷിക്കാനും പ്രതിരോധിക്കാനും ശ്രമിക്കുന്നു. അത് ബലപ്പെടുത്തുന്നില്ല, മറ്റൊന്നിനു ഇഴ ചേർക്കാൻ വേണ്ട ഇടം അഹത്തിന്റെ കാഠിന്യം അനുവദിക്കുന്നില്ല.
അഹം അലിഞ്ഞു കൃതജ്ഞതയായെങ്കിലേ കൈ നീട്ടി സ്വീകരിക്കാനാകൂ, സ്നേഹിക്കാനാകൂ. അതുകൊണ്ടാണ് മറ്റൊരുവന് വേണ്ടി ജീവൻ അർപ്പിക്കുന്നതിനേക്കാൾ വലിയ സ്നേഹം ഇല്ലാത്തത് .
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ